2018-05-28
Opgericht in 1989, timmert Superchunk al een stief kwartiertje aan de weg. Bijzonder gegeven überhaupt. Maar dat na al die jaren What A Time To Be Alive, het derde album sinds hun renaissance in 2010, zó van deze tijd is en zó urgent klinkt, is werkelijk opzienbarend. Die tweede jeugd begon na een ‘pauze’ van een klein decennium met het bejubelde Majesty Shredding en het iets sombere I Hate Music. Nu is daar dus het nieuwe werk waarmee zanger en songschrijver Mac McCaughan heel losjes bewijst dat je als band nooit te oud bent om eens ouderwets de barricaden op te gaan. Of om in de lampen te hangen. Of, zoals in dit geval, allebei tegelijk.Het refrein van de achterlijk catchy opener (en titelsong) laat qua thema weinig te raden over: ”To see the rot in no disguise/Oh what a time to be alive/The scum, the shame, the fucking lies/Oh what a time to be alive”. 2018 mensen, discutabele tijden. En hoewel hiermee de toon wel degelijk is gezet voor een soort ‘protestalbum’ is er (gelukkig) zeker geen sprake van een eendimensionale klaagzang over het huidige (politieke) klimaat en de daaraan gerelateerde ellende.What A Time To Be Alive is niet donker of desolaat, maar is een ouderwets dansbaar, puntig en bij vlagen zelfs vrolijk indie-achtig punk album geworden. Sterker nog. Het is juist de spagaat tussen de deprimerende actualiteit en de oprechte stuwende gedrevenheid van de muziek wat dit album een extra bijzondere lading geeft. De wil om ‘de mensen’ een schop onder het hol te geven, zonder zelf te pretenderen de antwoorden te hebben. Maar wel: Energie in plaats van apathie.
Hoogtepuntje, mede door de schitterende tweede stem van labelgenoot Katie Crutchfield, is het elegante ‘Erasure’. Een serenade aan komende generaties die deze onoverzichtelijke pleurisbende voor ons op zullen moeten ruimen.Een reikende hand als wel een paar wijze en bemoedigende woorden: ”Hate so graceless and so cavalier/We don't just disappear/Shifting shapes, you're just an auctioneer/But we're still here”.
Het springerige ‘Reagan Youth’ is een dankbare knik naar de gelijknamige New York Hardcore pioniers van begin jaren ‘80. Het is ontegenzeggelijk de essentie van What A Time To Be Alive. Een lofzang eigenlijk, van McCaughan aan alle muziekstromingen, bands en mensen die in zijn belangrijkste en meest vormende jaren de kiem waren van een leven vol punkrock. En de daarbij horende tegendraadse levensstijl: Roeien met de riemen die je hebt en je niet laten afleiden door het establishment. Zelf nadenken, zelf het kaf van het koren scheiden en vooral jezelf zo nu en dan de gezond en welgemeende vraag “Waarom is dat eigenlijk zo?” stellen.
De kern dus. Die ervoor zorgt dat je dertig jaar na het oprichten van je band (om maar te zwijgen over het door McCaughan opgerichte alom bewierookte indielabel Merge Records) nog steeds je mensen durft te verzamelen, vooraan durft te gaan staan en een album als dit kan en durft te schrijven.
LOMA - LomaZijn volledige albums nog wel van deze vluchtige tijd, waarin we nummers...
Half Japanese - Why Not? Waarom niet? Dertien ongepolijste lo-fi liedjes in amper veertig minuten....