2013-06-18
Wie Shining intikt bij Google, zal stuiten op een flinke lijst aan bands en artiesten. We tellen een Zweedse blackmetalformatie, een elektronische muzikant, Poolse experimentele deathmetal, Duitse synthpop en een Franse hiphopartiest. Om de filmklassieker van Stanley Kubrick niet te vergeten natuurlijk. Kortom, Shining is er in vele vormen en maten. De band die wij bespreken gooit al deze genres nog net niet door elkaar, maar komt daar dichtbij in de buurt. Dit is Shining uit Noorwegen en ze maken wat ze zelf blackjazz noemen. Kort door de bocht staat dat voor een mix van jazz met metal, maar ook de zwaardere elementen van rock. Eveneens zijn er elektronische elementen terug te horen. Gooi daar een saxofoon doorheen en je krijgt enigszins een idee wat je je bij het nieuwe album One One One mag voorstellen. Shining begon in 1999 als een simpel akoetisch jazz-kwartet, voor zover een jazz-kwartet simplistisch van aard is. Ergens is het “mis” gegaan, want Devin Townsend zou nog wel eens jaloers kunnen worden op wat er aan gekte allemaal voorbij komt op dit plaatje. De band wisselt vaker van tempo dan Axl Rose van bandleden, om nog maar te zwijgen over de saxofoon die ieder moment kan opduiken. Het is ontzettend pakkend en fris en als iets al een muzikale achtbaan genoemd kan worden, dan is het Shining wel. One One One is het zevende album van de band, maar het derde deel in de zogenaamde blackjazz-trilogie: het eerste deel Blackjazz stamt uit 2010 en moest het voornamelijk hebben van extra elektronische elementen. De nieuwe plaat leunt op de gitaarriffs, wat al heel snel duidelijk word als het gas er meteen op gaat met ‘I Won’t Forget’.
Dit is muziek waar de energie vanaf spat. ‘The One Inside’ bijvoorbeeld doet denken aan Devin Townsend die een avontuur aan gaat met The Dillinger Escape Plan. Ooit een saxofoon los horen gaan op een blastbeat? Candy Dulfer kan hier wat van leren. Het album kent welgeteld één rustpuntje en dat is de intro van ‘How Your Story Ends’. Dat dit echter van korte duur is moge duidelijk zijn. Genie van de band is Jorgen Munkeby, die niet alleen vocalen en gitaar voor zijn rekening neemt, maar ook de sax. Daarnaast heeft hij alle muziek zelf geschreven en opgenomen. Hij laat muzikaal geen steek vallen en zet de muur van geluid met een stevig stuk beton vast. Goed, er had wat meer aandacht besteed kunnen worden aan zang en teksten, maar dat is hem vergeven. Van voor tot achter staat One One One gevuld met heerlijk opzwepende en rauwe tracks die je een volledig andere kijk op, en zelfs waardering voor, jazz geven. Het is overigens een aanrader om na dit juweeltje hun eerste album uit 1999 genaamd Where The Ragged People Go op te zetten. Een wereld van verschil, maar bewonderenswaardig hoe dicht het bij elkaar ligt.
.jpg)
Knalland - Knalland Knalland : een aantal letters uit de naam van de Utrechtse wijk...
.jpg)
The Fall - Re-Mit Toen The Fall zijn opwachting maakte, liet de komst van ondergetekende nog...