RECENSIE: The Deaf - Toot Whitle Plunk Bloom!

The Deaf – Toot Whistle Plunk Boom!
recensie cijfer 2011-04-06 U kent Spike, uit Di-rect? Enkele jaren terug speelde hij een nummertje mee met Peter Pan Speedrock op Vlietpop. Een oogopslag vertelde de toeschouwer dat die jongen blij was dat-ie even los mocht met een paar echte mannen. Godzijdank mocht hij dat ook met The Deaf. De band gaf al wat optredens en komt nu met een zeer smaakvolle debuutplaat, genaamd Toot Whistle Plunk Boom!.

Het was blijkbaar niet alleen Frans ‘Spike’ van Zoest, die een groot deel van de zang op zich neemt, die even lekker los wou. Zijn partners in crime Janneke ‘Miss Fuzz’ Nijhuijs, Kit Carrera en Maurizio ‘Magere Mau’ Pinna weten al even goed hoe ze hun stem en instrument op de juiste manier tot op het uiterste weten te gebruiken.

Het is een welkome aanvulling in de semi-voorgrond van de Nederlandse muziekscene. Buiten The Apers en de Heideroosjes was en is het niet zo best gesteld met punkrock geïnspireerde muziek die nog enigszins trouw blijft aan het genre. Oftewel niet te commercieel en lekker compromisloos.

The Deaf weten dat idee goed te verwoorden in hun muziek. Old-skool punk wordt met vuige orgelsounds, de geliktheid van The Subways en een The Hives-achtige opzet en opbouw van nummers gecombineerd. Veelal zijn de nummers hard, maar niet overdonderend. En altijd zit er een rauw randje aan.

Dat rauwe randje komt wel een beetje voort uit het feit dat Spike niet de best denkbare zanger is. Mizz Fuzz doet het wat dat betreft misschien beter, maar in deze punk-setting gaan de stemmen vooral prima samen en komt het duo met enkele onzuiverheidjes prima weg. Zeker in ‘Coming Down That Road’ is duidelijk dat de band klopt qua bezetting, zeker op zang.

Echt slechte nummers staan er niet op Toot Whistle Plunk Boom!. Uitschieters zijn het hardere ‘BBB-Bang’ en de zeer catchy liedjes ‘I’m Alive’, ‘Live Forever’ en ‘Got To Go Deep’. Vooral de gitaar is in de laatste drie smullen. Spike doet aan ontlading, na de voorgekauwde Di-rectriffjes.

The Deaf staat vooral als een huis en dat laten ze blijken op dit album. De bandleden gunnen elkaar de ruimte, maar springen tegelijk naadloos op elkaar in. Laten we wel hopen dat het niet zo’n ‘kijk ons een ruig zijn’ of een vervelend ‘Hoi, ik ben Spike, feestje-bouweh-ja-toch’-soepje wordt (zie Youtube, Koninginnenach 2009). Dat zou namelijk Toot Whistle Plunk Boom tekort doen. De plaat is namelijk een goed half uurtje aan lekkere ouderwetse uptempo punkrock’n’roll en dat mocht wel weer eens in Nederland.
Recensent:Koen Nederhof Artiest:The Deaf Label:Rough Trade Distribution
Blackfield – Welcome To My DNA

Blackfield - Welcome to my DNAWanneer je twee verschillende muzikale werelden bij elkaar brengt, kan het...

Lior - 3-2-1

LIOR - 3-2-1 Lior is Lior Attar, een Australische singer-songwriter met een bijzondere...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT