2011-02-11
Elke kunstenaar slaat af en toe een verkeerde weg in. Kan gebeuren. Het overkwam PJ Harvey al eens eerder, toen ze een jaar of tien terug Stories of the City, Stories from the Sea uitbracht. En ook op het fonkelnieuwe Let England Shake gaat het af en toe helemaal mis. Even ter verduidelijking: niet het hele album is een verkeerde weg. Let England Shake kan misschien beter omschreven worden als een tocht door een doolhof, waarbij af en toe de verkeerde afslag wordt gepakt.
Nog altijd klinkt de briljantheid van Polly Jean Harvey door in nummers als ‘In The Dark Places’ en ‘The Last Living Rose’. Haar ietwat rauwige zang, nauwelijks versterkte gitaar en de samenzang haar band zijn een voortzetting van nu ruim vijftien jaar min of meer onafgebroken schrijven van extreem goede, experimentele indie.
Maar verspreid over het album staan enkele nummers waarbij het niet lukt om ze aan te horen. PJ Harvey maakte wel vaker liedjes die op zijn minst lastig te verteren waren – er ging geen plaat voorbij zonder zulke liedjes -, maar met ‘The Glorious Land’ (met als uithangbord van irritatie een volledig misplaatst militair trompetlijntje) en ‘On Battleship Hill’ heeft de Britse een stukje te ver buiten de lijntje gekleurd. En PJ Harvey kan zich toch een hoop permitteren, gezien haar reputatie en eerdere gevaarlijke experimenten met valse zang, verwondering wekkende composities en vocale uithalen.
Het vervelende is dat de extreem storende liedjes verspreid staan over Let England Shake waardoor het album breekt. De misstappen hollen als het ware het album uit. Het is zonde, want het overgrote deel van de plaat steekt prima in elkaar. Is soms zelfs wat veilig, zoals ‘Written on the Forehead’, waarbij de compositie niet heel uitdagend is, maar wel bijzonder aangenaam het gehoor binnen rolt.
De duidelijke invloed van reggae is welkom in nummers als ‘The Words That Maketh Murder’. Polly heeft alles behalve een reggaestem en houdt zich uiteraard verre van de zanglijn die eigenlijk bij die muziek hoort, maar ze flikt het toch weer. Dat is misschien wel het hoogtepunt aan het album.
Het is al met al een vreemde combinatie. Experimenten die in het gezicht ontploffen en tegelijk richting veilig neigende liedjes, gecombineerd met opnieuw briljante songs. Aan de andere kant, dat is Polly ten voeten uit. Het motte ‘gewoon doen’ zal op een tegeltje in haar keuken hangen, dat kan niet missen. Twee keer op het skip-knopje drukken en je hebt een uitstekend PJ Harvey-album.
Eerdere recensies van PJ Harvey:
- 26-04-2009: A Woman Walked By (With John Parish).
![[RBDJAN] – [De Onderbaas]](https://www.festivalinfo.nl/img/upload/b/4/rbdjanonderbaas.jpg)
RBDJAN - De OnderbaasIn 2004 maakten we op de single 'Ballen tot we Vallen' van DJ Chuckie kennis...
China - Light Up the Dark Regelmatig worden we verrast met comebacks van bands die in de jaren tachtig...