2010-09-15
Vaak valt er in de slipstream van een bekende band nog veel meer moois te ontdekken. Als je bijvoorbeeld kijkt naar Arcade Fire uit Montreal, dan kom je misschien wel uit bij Plants & Animals. Hoewel deze eveneens uit Montreal afkomstige band misschien geen grote internationale bekendheid geniet, hebben ze in Canada toch al flink wat naamsbekendheid opgebouwd. Zo werd dit zelfbenoemde post-classic rock trio in 2009 genomineerd als “Best new band” bij de Juno Awards. Het debuutalbum Park Avenue, waarop Plants & Animals werd bijgestaan door Sarah Neufeld van Arcade Fire, was tevens in de race bij de Polaris Music Prize 2008.Wanneer je de titel van dit nieuwe album ziet, denk je misschien dat er gezellige meezingers op dit album staan. Aan liefhebbers van meezingers is dit album echter niet besteed. Hoewel er momenten zijn dat je mee kan neuriën, is er van een la-la-sfeer geen sprake. Met songs als 'Tom Cruz' en het Maximo Park -achtige ' The Mama Papa' komt La La Land nog het meest in de buurt van hitgevoeligheid. 'Fake it' en 'Game shows' zijn echter van een ander kaliber. Rustige melodieën worden uitgebouwd naar een harmonieuze climax. Juist deze dromerige sound, die ook in de overige tracks zit, zorgt ervoor dat La la land voornamelijk een luisteralbum is. Helaas ontbreken veelal de echte hooks in de liedjes.
Op La La Land heeft Plants & Animals zich duidelijk meer laten beïnvloeden door bekende geluiden uit de popscene (Arcade Fire, Radiohead, The Flaming Lips). Hierdoor is het folk-achtige van Parc Avenue wat meer naar de achtergrond verdwenen. De fans en liefhebbers van het debuutalbum zullen wellicht minder enthousiast worden van deze opvolger, maar ondanks het feit dat er bijna geen potentiële hits op het album staan, is La La Land een degelijk album.
Pura Vida - Struggle in the CityAlle grote reggae festivals van het Europese continent organiseren jaarlijks...
BugGIRL - Dirt in the Skirt Rockduo’s bestaande uit een man en een vrouw zijn er inmiddels in alle...