VERSLAG: 30 Seconds To Mars - 2/3 - HMH

30 Seconds To Mars

Ondanks een afwezigheid van een kleine drie jaar mag 30 Seconds to Mars zich nog altijd verheugen op de belangstelling van een groot publiek, zo ook in Nederland.”The Mars army”, zoals frontman Jared Leto zijn publiek graag noemt, vult nagenoeg de hele Heineken Music Hall. Slechts her en der is er nog een plekje te vinden. Natuurlijk is Leto zelf een publiekstrekker van de eerste orde, maar alleen daarmee red je het niet. Nee, het meest recente album This is War en de sterke single ‘Kings and Queens’ zullen ongetwijfeld ook bijgedragen hebben aan een volle HmH.
Pas wanneer het publiek bijna in slaap gesukkelt is door het dromerige ‘Aqueous Transmission’ van Incubus gaat het licht uit en kunnen de meisjes de longen uit het lijf schreeuwen. Opvallend is dat her en der direct de voor de band kenmerkende rode lampjes gaan flikkeren in het publiek. Waar een fietslampje al niet goed voor kan zijn. Na een korte intro valt het doek en trapt de band af met ‘Night of the Hunter’. Wat direct opvalt is de merkwaardige geluidsmix. De zang van Jared Leto en de drums van diens broer Shannon overstemmen alles. Daarnaast valt op dat het podium opvallend sober is aangekleed. De lichtshow is daarentegen erg fraai en doeltreffend, al leunt deze wel sterk op het spektakel van de stroboscoop. Het geld lijkt besteed aan andere zaken, zoals een aantal extra’s; een drietal heren dat zo en nu dan op het podium verschijnt en met vlaggen zwaait of met extra drums aan de slag gaat.
Het tweede nummer ‘Attack’ is voor vele een feest van herkenning. Zij mogen dan ook uit volle borst meezingen, al was het alleen maar omdat Leto amper in staat is live even hard te krijsen als hij op de CD doet. Helemaal tevreden over het publiek is de zanger echter niet, ‘Vox Populi’ wordt dan ook bij wijze van stunt al snel afgebroken, omdat Leto het publiek moet toespreken.”This is not a Céline Dion concert” grapt de frontman. Er moet volop meegedaan worden, aldus Leto. Hij vergeet echter dat een nummer als ‘Vox Populi’ zich daarvoor niet leent. Wat dat betreft doen ‘From Yesterday’ en ‘Beautiful Lie’ het beter, al moet ook hier gezegd worden dat de zangkunsten van Leto niet je van het zijn. Je vergeeft het hem echter al snel, aangezien hij zo ontzettend innemend is.

Een opvallend moment tijdens de show is de verdwijning van Leto aan het einde van ‘Beautiful Lie’, waarna hij op het VIP-balkon opduikt. Hij brengt er een deel van ‘A Modern Myth’ ten gehore. Een leuke vondst, maar het voegt weinig toe en haalt teveel vaart uit de show. De intro van ‘Closer to the Edge’ wordt namelijk bijna tot vervelens toe verlengd. En ook bij ‘Search en Destroy’ slaat de vlam niet in de pan. ‘The Kill’ valt in het water door de belabberde mix. De gitaren lijken nog verder naar de achtergrond te zijn gemixt, waardoor de broertjes Leto kunnen ‘schitteren’. Pas bij ‘Battle of One’ krijg je het idee dat er een beetje pit in de show zit, getuige ook de flinke circle pit waar Leto al zo lang op zat te azen. En daarin schuilt hem een beetje het probleem van deze show. Enerzijds wil Leto een soort hoogmis opvoeren en op basis van de nummer afkomstig van This is War de hemel bestormen, gevolgd door zijn discipelen van het Marsleger, maar hij wil tegelijkertijd een energieke rockshow. Aangezien Leto geen Bono is, wringt die schoen nogal. Dat neemt niet weg dat het publiek met een goed gevoel naar huis gaat. Niet alleen omdat de afsluiter ‘Kings and Queens’ erg sterk uitgevoerd wordt, maar ook omdat Leto het publiek als geen ander een goed gevoel kan geven, ondanks dat hij daarvoor soms teveel tijd uittrekt.