De druk voor het maken van dit album moet enorm zijn geweest. Hoewel deelname aan een band als One Direction al snel enkele vooroordelen oproept, is het van belang om het naamloze debuut van Styles met een open blik te bekijken. De eerste single ‘Sing Of The Times’ werd enorm goed ontvangen. De titel verwijst naar Prince, maar het geluid doet dit niet. De donkere ondertoon die Styles laat horen is een goede voorbereiding op de rest van de plaat, maar toch blijft de diepgang een beetje uit. Sommige nummers (‘Sign Of The Times’, ‘Woman’ en ‘Meet Me In The Hallway’) beginnen met een laag spanning die langzaamaan steeds dunner wordt en helaas niet wordt uitgebouwd tot iets groters: Styles pakt maar niet door.
Harry Styles is inmiddels ouder en laat met Harry Styles dan ook een volwassener en serieuzer geluid horen dan zijn tijd in de befaamde boyband deed. Zijn debuut is niet slecht, maar blijft keurig binnen de lijntjes. Uiteraard is deze greep naar rock al een enorme verandering in vergelijking met zijn eerdere werk en door geen rare sprongen te maken, zorgt hij voor een heel toegankelijk album. Hiermee spreekt hij niet alleen zijn vaste schare fans aan, die ondertussen ook ouder zijn geworden en dit zeker ook zullen kunnen waarderen, maar er is ook een kans dat hij een nieuwe groep aanspreekt die de rockverwijzingen zullen herkennen.
Sass Jordan - Racine Revisited1992 Was het jaar dat R.E.M. het zeer succesvolle Automatic For The People...
Low Roar - Once In A Long Long While Low Roar is een import-IJslander. De singer-songwriter woont in IJsland en...