2016-02-16
PVRIS (je spreekt het uit als Paris) is zo’n band waarvan voor de hand ligt dat die een keer op zou duiken. Een combinatie tussen Paramore, Krewella en Calvin Harris. Het is domweg een optelsom, al zullen de jonge bandleden volhouden dat dit hun eigen voorkeur is. Toch is de stap van de metalcore die de band eerst maakte groot als je luistert naar White Noise.Het drietal, dat absoluut niet zonder drummer en vierde man Justin Nace kan, houdt het midden tussen electropop en loepzuivere rock voor de grote massa. Dat biedt brede mogelijkheden en op White Noise maakt de band prachtig gebruik van die ruimte. Een hele scala aan nummers passeert de revue, zonder dat het onderlinge verwantschap vervalt. Of er nu uptempo gerockt wordt, kalmpjes gekabbeld of snoeihard gedropt, het kan allemaal en klopt als een bus.
De zang van zangeres Lynn Gunn (Lyndsey Gunnulfsen) is prachtig en gebalanceerd. Als ze in ‘My House’ de zin ,,But darling, you can’t stay’’ zingt, wil je direct bij haar in bed kruipen. Het is zoetgevooisd, maar toch soms net rauw genoeg. De muzikale begeleiding is al even gebalanceerd. Met soms hele kleine trucjes, zoals de minieme upstrokes op de gitaar in ‘Fire’ weten de bandleden nummers extra dimensie te geven. Maar tegelijk zorgen met name de drums – van een niet-officieel bandlid dus – ervoor dat het zuigende, beukende karakter van de songs behouden blijft. Het enige manco aan het album zijn de soms wat wankele teksten. Een thema is mooi, maar er komen wel erg veel geestverschijningen langs in de wereld van Gunn. En wie nummers soms door elkaar haalt; dat komt door zinnetjes die meermaals langskomen, zoals ,,Burning up, burning up’’ in ‘Smoke’ en ‘Fire’.
Voorop gesteld: dit is een heel goed album. Tegelijk kan niemand ontsnappen aan een onderbuikgevoel. Dit is allemaal wel erg gemaakt, is het niet? Volledig kapot geproduceerd? Misschien zelfs wel gemaakt met een commercieel doel voor ogen? Het effectbejag is overduidelijk, dit is een album gemaakt voor de grote massa die bandjes als Fall Out Boy heeft afgeschreven. Wie bovendien even gaat kijken naar de live-opnamen van de band, hoort ineens een alles behalve gebalanceerd geluid. Rauw, zoekend zelfs. Eigenlijk niet zo goed. Kan die band niet beter metalcore gaan maken?
.jpg)
Them - The Complete Them 1964-1967Voordat Van Morrison succesvol werd als soloartiest speelde hij in Them . De...
Dead Cat Stimpy - Uneasy Grounds Tim Herrebrugh zadelt recensenten op met een onmogelijke taak. Het is...