2015-08-06
This Just Might Be…The Truth is het eerste album van Refused en ziet in 1994 het levenslicht. De Zweedse hardcoreformatie klinkt dan al goed pissed off en de sound – bombastisch, snel en met zware breaks - past binnen de kaders van het hardcoregeluid van dat moment. Van de experimentele uitspattingen waar de band met de vervolgplaten Songs To TheFlames Of Discontent (1996) en magnum opus The Shape Of Punk ToCome (1998) naam mee maakt, is dan nog niets te horen. Mede doordat de band al binnen een paar maanden na de release van het derde album - met onnavolgbare riffs en breaks, en waarop invloeden van onder andere jazz en ambient terugkomen- uit elkaar gaat, stijgt het aanzien van Refused tot mythische proporties. Jaren later laat de band zich overhalen om enkele reünieshows te spelen. Dat was in 2012. Inmiddels is het 2015, is gitarist Jon Brannstrom uit de band getrapt en is het vierde album, Freedom, een feit. De verwachtingen zijn (te) hoog gespannen.
De plaat opent met ‘Elektra’, dat tevens het eerste nieuwe werk was dat - enige tijd geleden al - online verscheen. De beuk zit er gelijk goed in, de energie spat er vanaf en zowel de gebruikte ritmes als de songstructuur zijn niet verrassend. Ook het nummer ‘Dawkins Christ’ – geïnspireerd door de ironie dat het atheïstische gedachtegoed van bioloog Richard Dawkins hem voor sommigen een soort Messias maken - sluit aan bij het explosieve, uptempo werk dat we van de band kennen.
Refused zou Refused echter niet zijn, als ze niet volledig hun eigen gang zouden gaan. Niet geremd door muzikaal hokjes denken – er werd onder andere samengewerkt met popproducer Shellback - doet de band in ‘Old Friends / New War’ het weer net even wat anders. Een relatief relax nummer, met akoestische gitaarpartijen en electro elementen – meer en anders dan we al van de band gewend zijn - , dat tekstueel is geïnspireerd door het werk van Joods-Russisch dichter en essayist Osip Mendelstam. Het nummer ‘Françafrique’, over Frankrijks’ relatie met voormalige Afrikaanse koloniën, is van hetzelfde laken een pak.
De laatstgenoemde twee nummers blijken een voorbode voor het vervolg van Freedom, waarop Refused de aandacht maar moeilijk kan vasthouden. Hoewel de band in elk nummer wel momenten heeft waarin het als vanouds klinkt, ontbreken de spanning, energie en vernieuwing waaraan de band de status ontleend. Refused is (post-) hardcore band af en klinkt als een moderne rockband. Het Zweedse viertal valt daarnaast in herhaling wat betreft structuur, sound en vibe van de nummers. Trage en ingetogen stukken worden steeds op dezelfde wijze afgewisseld met steviger werk, het afwisselende stemgebruik van frontman Lyxzen is voorspelbaar, eentonig en soms wat emo en de productionele foefjes zijn overdadig. Alleen het nummer ‘War On The Palaces’, dat meer een rock ’n roll nummer is, en met de blazerssectie een relatief vrolijke vibe heeft, springt er nog tussenuit.
Freedom is een strak geproduceerde moderne rockplaat, maar de vraag is wie daar op zat te wachten. Door heel hard “geen fuck te geven” om wat het publiek vindt en door heel hard je eigen ding te doen, doe je ook iets geforceerds en bestaat de kans dat je iets anders doet dan dat je eigenlijk had willen doen. De tijd zal leren of dat in het geval van Refused ook het geval is.
Tamaryn - CranekissToen de Nieuw-Zeelandse vocalist Tamaryn Brown begin 2000 de instrumentalist...
.jpg)
Paradise Lost - The Plague Within Wanneer Paradise Lost een album uitbrengt wordt je nooit teleurgesteld....