RECENSIE: Defeater - Defeater

Defeater
recensie cijfer 2019-08-15 Voor wie een groot liefhebber is van melodische hardcore waarbij songstructuur aan de laars gelapt wordt en het verhaal dat wordt verteld voorrang krijgt, zal de Amerikaanse band Defeater geen onbekende zijn. Ze staan hiermee aan het voorfront van dit soort hardcore samen met genregenoten Counterparts, Touché Amoré en in iets minder mate La Dispute. En dat terwijl ze muzikaal goed mee kunnen met bands als Comeback Kid en Bane. Dit doen ze sinds 2004, net zoals dat ieder album dat ze uitbrengen is een conceptalbum is. Telkens weer wordt een gedoemde familie onder de loep genomen en ze laten horen hoe de levens zich onderling uitvouwen. Het nieuwe seltfitled album doet daar natuurlijk niet voor onder. En dat voor de vijfde keer.

Wees gerust, Defeater is gelukkig niet net als een goede serie die je van het begin moet volgen om te door te hebben wat er allemaal gebeurd met de personages. Hoewel de band wel wat tijd nodig heeft om te settelen, aangezien het muzikaal niet meteen toegankelijk is. Er zijn geen catchy hooks te bespeuren, melodramatische gitaarlijnen versterken het gevoel van de drama in de teksten, terwijl drums aanzwellen naar een soort climax, meerdere keren Daarnaast zijn de vocalen en teksten van frontman Derek Archambault wederom moeizaam te volgen als je de lyrics er niet bij pakt. Het blijft verbazen hoe ze er na al die jaren telkens weer de vocalen zo onder de muzikale mix bedwelmen.

Maar dat neemt niet weg dat de muziek zelf ook boekdelen spreekt en op die manier meer kans krijgt om te shinen. ‘The Worst Of Fates’ begint met een traag en kalm opbouwend intro, waarbij de emotie van iedere noot druipt en een koude wind de haren in je nek overeind laten komen. Ook op dit album zetten ze met elf nummers muzikale hardcore-landschappen met harde stukken die kleur krijgen door de dramatische melodielijnen. ‘List & Heels’ pakt het tempo van zijn voorgangers en voert dit op. ‘Atheists In Foxholes’ geeft ons het tempo zoals we dat uit de hardcore kennen. Latere track ‘Dealer/Debtor’ heeft er zowaar gangvocalen in zitten. ‘Hourglass’ wordt op bijzondere wijze gevormd uit resonantie van de gitaar, die als de dreiging uit een horrorfilm het geheel voort stuwt.

Al met al hebben ze er met dit album voor gekozen om wat meer recht-voor-zijn-raap te zijn. Geen akoestische gitaren, geen zuivere vocalen, dit is 100% pure Defeater. Vandaar dat dit ook de naam van het album geworden is. Kortom, fans van het eerste uur zullen zich geen buil vallen met de aanschaf van dit album. Voor de rest blijft Defeater een taai koekje dat een hoop luisterbeurten nodig heeft om de ware essentie te kunnen bevatten.
Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Defeater Label:Epitaph
Cover Bear's Den - So That You Might Hear Me

Bear's Den - So That You Might Hear MeHet Londense Bear’s Den werd vaak vergeleken met Mumford & Sons. Sinds...

Cover Loyle Carner - Not Waving, But Drowning

Loyle Carner - Not Waving, But Drowning In Nederland heeft de Britse Loyle Carner nog niet echt voet aan de grond...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT