2015-03-10
Het Australische Nite Fields heeft vier jaar gedaan over het opnemen van dit album. Sommige nummers zijn volgens zanger Danny Venzin maar liefst vijf keer opnieuw ingespeeld. “Just to get it right”. De vraag die blijft hangen is dan natuurlijk of dit een vloek of een zegen is. Er zullen ongetwijfeld wat klassiekertjes op los gelaten kunnen worden: Bijvoorbeeld zeggen dat je urgentie mist. Of dat er veel te veel is gesleuteld en herschreven. En wat denk je? Het is allemaal waar. En laat dat nu precies zijn wat dit album zo mooi maakt. Je moet er even voor gaan zitten, zo veel is zeker. Reken niet op hapklare brokken. Vanaf de intrigerende instrumentale opener tot het laatste uitgesponnen ‘Winter’s Gone’ hebben we hier te maken met een onvervalste neo-new-wave klassieker. Minimalistisch, donker, sfeervol. Bijna Mogwai-achtige soundscapes worden afgewisseld met sprankelende gitaarloopjes die nèt niet verdrinken in synths en een prettig zompige basgitaar. Post-punk zoals je het graag hoort, zeg maar. Een prachtig album met een zee van ruimte in de nummers.
Onder andere door de diepe verdwaalde stem van Venzin voelt het album als een ervaring an sich. Depersonalisation lijkt qua dynamiek eigenlijk nauwelijks een uitgesproken hoogtepunt te kennen, wat het luisteren een aparte sensatie maakt. Alsof je iets in de verte ziet gebeuren waar je niet bij kan, maar waar je als vanzelf naar blijft staren. Het is een album van het soort dat naar je toe groeit na de initiële reactie om dit gauw af te serveren als vergezocht. Een plaat als deze kan misschien klinken als een herhaling van zetten uit de jaren `80, maar laat het zinken en ineens lijken de 34 minuten die Depersonalisation telt er veel te weinig. ”To get it right”. Dat is gelukt.
.jpg)
Michna - Thousand ThursdaysZeven jaar heeft het geduurd voordat Adrian Yin Michna, een vervolg op Magic...
.jpg)
Aldous Harding - Aldous Harding Aldous Harding is een singer-songwriter uit Nieuw-Zeeland, die eind vorig...