2015-02-25
In een periode dat we zachtjes richting het voorjaar gaan en het er buiten weer wat vrolijker uitziet, is het helemaal lekker om door middel van muziek in de voorjaarsstemming te komen. De jonge Italiaanse band Boxerin Club doet met hun debuut Aloha Krakatoa een aardige poging om je alvast met je gedachte naar een warm en zonnig oord te sturen. De band, sinds 2010 bij elkaar, bracht in 2012 een EP uit en dat leverde ze al de gewenste aandacht op van Rolling Stone Magazine, wat weer resulteerde in een intensieve tour door Italië. Met dit frisse album op zak hoopt de band nu ook buiten dit land furore te gaan maken en dat moet aardig gaan lukken. Want veel gemakkelijker kom je niet in een vrolijke stemming, dan door naar Aloha Krakatoa te luisteren. Indruk maakte ze al op Eurosonic en dat staat vaak garant voor meer festivals in Nederland.Er zijn weinig bands die voor een debuutalbum zoveel uit de kast durven te halen. Alleen al het slotstuk van het album, ‘Black Cat Serenade’, luidt het album uit met een heuse drumband. Verder hoor je aanstekelijke trompetdeuntjes, een tokkelende xylofoon en dat alles gecombineerd met de samenzang van deze vijfkoppige band. De nummers kloppen, simpel gezegd. Het past bij de stijl die ze uit willen dragen zonder daarin het hoofd te verliezen en er in door te slaan. Geschikt voor de radio is het dan ook zeker, waarbij ‘Caribbean Town’ zomaar zou kunnen uitgroeien tot één van de zomerhits van 2015. Het album klinkt als Vampire Weekend dat een beetje heeft gespiekt bij Bombay Bicycle Club. Toch houdt Boxerin Club er een eigen stijl op na.
De nummers gaan veelal over de strubbelingen met een geliefde, waar natuurlijk honderden nummers over gemaakt kunnen worden. Het past bij de muziek, want liefde hoort nu eenmaal bij de zomer. Soms zijn het lieve liedjes, althans, klinkt het lief. De tekst van ‘Golden Nose’ lijkt een directe aanval op de plastische ingrepen van sommige celebs, gestoken in een vrolijke ukeleleliedje. Je waant je regelmatig op het strand van Hawaii, waar gedanst en gezongen wordt, rond een kampvuur bij een ondergaande zon. Een minpuntje kan zijn dat de nummers qua stijl niet veel van elkaar afwijken. Daar ligt een uitdaging voor een vervolgalbum. Voor nu is het dik in orde.
.jpg)
Carl Barat and The Jackals - Let It ReignSinds de reünie van Carl Barât en Pete Doherty, misschien wel het sterkste...
Johnny Fontane and The Rivals - Lemme Tell Ya! Wij hadden er nog nooit van gehoord maar in de aankondiging van het album...