.jpg)
2012-08-17
Toen protestrocker Serj Tankian begin 2011 begon aan het schrijven van zijn nieuwe album stond het landgoed van zijn buurman in lichterlaaie. Het was voor hem de boodschap dat het wel eens een heel slecht jaar zou kunnen worden. Een paar dagen later las hij berichten over massale vogel- en vissterfte over de wereld. Was dit harakiri, de rituele zelfmoord om wat ons te wachten staat? Het werd de inspiratie voor Harakiri, het derde studioalbum van de multi-getalenteerde vocalist.Dat Tankian zich zorgen maakt, mag duidelijk zijn. Hoe kan het in zijn geval ook anders, zou je denken. Toch is het tekenend als je ziet dat 2011 voor de componist zelf juist uitermate succesvol was. Een nieuw boek, een rockmusical, toeren met System Of A Down, voor het eerst optreden in zijn geboorteplaats in Libanon en vele activiteiten op politiek gebied. En vervolgens ook nog even de laatste hand leggen aan vier albums.
Harakiri is ten aanzien van zijn voorganger een stap terug. In ieder geval muzikaal, want de aankleding is beduidend minder. De teksten zijn echter direct en winden er geen doekjes om. Het is dan ook niet voor niets dat de cover voorzien wordt van een waarschuwing voor explicit content. En dat is maar goed ook. Teksten als ”Freedom is raped by war like whore”, ”We are sodomized by repetitions”, maar ook ‘Reality TV’ een aanklacht tegen het voyeurisme van de hedendaagse tv-wereld, verdienen zo`n etiketje wel. Schokkend is het allerminst. Het komt zoals in de laatstgenoemde track hooguit tot de kern. Dit geldt zeker ook voor de beschreven struisvogelpolitiek in single ‘Figure It Out’ of het nog relevantere ‘Occupied Tears’ over de vergankelijkheid van de lessen uit de historie.
Over het algemeen rockt Harakiri er met behulp van Tankian`s band The FCC stevig op los, al gaat er met ‘Deafening Silence’ en ‘Forget Me Knot’ af en toe ook wat gas van de plank. En dat zorgt voor een degelijke balans.
Als je zo`n groots, orkestraal album maakt als Serj Tankian deed met Imperfect Harmonies dan moet het lastig zijn om tot iets nieuws te komen. De vocalist is op Harakiri weer ouderwets scherp van tong, maar dan wel ontdaan van alle opsmuk. Pure harde rock met een punkrandje. Gewoon omdat je sommige boodschappen niet mooier hoeft te brengen dan ze bedoeld zijn. En dat maakt van Harakiri een album wat misschien niet zo imposant is als zijn voorganger, maar zeker wel bij de luisteraar binnenkomt.
.jpg)
Robin Block - Comfort ZonesAlleen de aanlevering is er al een om van te watertanden. In samenwerking met...
.jpg)
Kensington - Vultures Ruim twee jaar geleden bracht het toen nog onbekende Kensington haar eerste...