RECENSIE: Joss Stone - The Soul Sessions Volume 2

Cover Joss Stone - The Soul Sessions Volume 2
recensie cijfer 2012-08-21 In 2003 breekt de dan zestienjarige Joss Stone vanuit het niets door met haar debuutplaat The Soul Sessions. Bijgestaan door een band vol veteranen uit het genre covert ze op dit album een aantal soulklassiekers en dit doet ze op zeer overtuigende wijze. Daarnaast tovert ze ‘Fell In Love With A Girl’ van The White Stripes met veel succes om in een soulsong. Na dit succes stapt Stone over op eigen materiaal en wordt haar geluid wat moderner. Zo goed als op het debuutalbum wordt het echter niet meer.

Negen jaar na haar debuut grijpt Stone terug op de succesformule van The Soul Sessions en komt met The Soul Sessions Vol 2. Hierop covert Stone een tiental oude soulnummers en één nieuwere song. Ze wordt hierbij opnieuw geholpen door een zeer sterke band, met daarin onder andere Ernie Isley van The Isley Brothers en Clayton Ivey van de befaamde Muscle Shoals Rhythm Section. Ook krijgt ze, net als op The Soul Sessions vocale ondersteuning van Betty Wright.

Stone had op deze tweede plaat met soulcovers kunnen kiezen voor overbekende nummers uit de catalogus van bijvoorbeeld Motown of Stax, maar dat heeft ze niet gedaan. De meeste songs zijn bij het grote (pop)publiek niet heel bekend. Zo covert Stone twee nummers van de Chi-Lites, een soulkwartet uit begin jaren ’70. Vooral hun ‘(For God's Sake) Give More Power To The People’ is een erg sterke song die door Stone en haar begeleiders zeer overtuigend wordt neergezet. Een ander hoogtepunt is ‘While You're Out Looking For Sugar’, een song van The Honey Cone uit 1969.

De meest obscure song is waarschijnlijk ‘Sideways Shuffle’ van Tim Renwick. Dit nummer moet het vooral hebben van de lekkere baslijn en het funky gitaartje, want de zang is nogal aan de gelikte kant. In het nummer ‘Teardrops’, met afstand de grootste hit die Stone hier covert, is het juist andersom. Stone gaat hier vocaal lekker los, maar de muziek wordt gladgestreken met een blik strijkers dat wordt opengetrokken. Stone zou het nogal zouteloze origineel hier met gemak kunnen overtreffen, maar door de gelikte begeleiding lukt dat helaas niet.

De enige nieuwere song die Stone uitkoos is ‘The High Road’ van Broken Bells. De versie van Stone is een stuk intenser dan het origineel en bovendien heel goed, vooral door het ijzersterke gitaarwerk van Ernie Isley en de zang van Stone zelf. ‘The High Road’ is één van de absolute hoogtepunten van het album, naast ‘(For God's Sake) Give More Power To The People’ en ‘While You're Out Looking For Sugar’.

Naast deze sterke songs bevat het album helaas ook een paar mindere goden. Met name ‘Pillow Talk’, een vroege discosong uit 1973, en de afsluitende ballad ‘Then You Can Tell Me Goodbye’ zijn niet echt sterk. Verder moet gezegd worden dat The Soul Sessions Vol 2 over de gehele linie lang niet zo goed is als de debuutplaat uit 2003. Deels komt dit wellicht doordat Stone inmiddels bekend is, terwijl het debuut als een verrassing kwam. Maar wat ook zeker een rol speelt, is dat het album een stukje gladder geproduceerd is dan z’n voorganger. Een soulplaat moet dampen en een beetje schuren en dat doet Stone’s nieuwe plaat slechts bij vlagen. Slecht is The Soul Sessions Vol 2 zeker niet, maar bij z’n illustere voorganger steekt het album toch wat bleekjes af.
Recensent:Eric Rijlaarsdam Artiest:Joss Stone Label:Warner Music Benelux
Cover Stiet as Quo - Stiet as Quo

Stiet as Quo - Stiet as QuoTwee jaar lang was Wiebe van der Mei bezig met het herschrijven van Status...

Cover Various - Electrospective

Various - Electrospective Vaak zijn verzamelaars domweg kut-cd’s. Bij elkaar geraapte liedjes met als...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT