2011-11-30
Er zijn van die momenten dat je vrij onverwacht op het verkeerde been wordt gezet. Zo een moment doet zich voor wanneer je de stoere groepsfoto van Stormzone bekijkt, en daarbij hun nieuwe album Zero To Rage afspeelt. Op dat moment weet je het zeker: deze band moet uit Duitsland komen, alhoewel de namen van de groepsleden anders doen vermoeden. Nadere bestudering leert ons dat Stormzone uit Noord-Ierland komt. Het land waar je stoere rockers als Therapy? en The Answer verwacht. Bands ook die het tumultueuze verleden van het kleine land weerspiegelen, maar je verwacht geen commerciële hardrock die we vooral kennen van bands als Europe, Y & T en Scorpions. Buiten de grote namen die overal goed verkopen, doet dit soort muziek het meestal erg goed in Duitsland en Japan, maar verdwaalt daarbuiten al snel in de uitverkoopbakken. Zero To Rage is het derde album van het in 2004 opgerichte kwintet en laat duidelijk horen dat Stormzone weet waar de mosterd vandaan komt. Ondanks het totale gebrek aan originaliteit en vernieuwing weet de muziek bij tijd en wijle een snaartje te raken. Ongetwijfeld is het vakmanschap van de heren daar verantwoordelijk voor. Goed uitgevoerde hardrock blijkt gelukkig nog altijd de moeite waard, zo blijkt bij betere beluistering van dit album. Natuurlijk kennen we het allemaal wel; stuwende rock in diverse tempo’s met pittige gitaarsolo’s, gelaagde koortjes en een ruige strot. Of het nu de galopperende opener ‘Where We Belong’ met brallerig koortje of het stuwende titelnummer is, de nummers klinken al snel bekend in de oren. ‘The Jester’s Laughter’ heeft onmiskenbaar Scorpions elementen in de lekkere riff. Jammer van de aanstellerige lach in het begin, die het nummer naar beneden haalt. In ‘This Is Our Victory’ horen wat Iron Maiden invloeden. Hoogtepunten zijn ‘Hail The Brave’ dat een heerlijk gitaarloopje kent en het snelle en pittige ‘Uprising’. Dat Stormzone zich niet heeft gewaagd aan de min of meer verplichte ballad is alleen maar te prijzen.
Het is natuurlijk niet allemaal hosanna op deze plaat. Zo is de stem van John Harbinson wat dun en slaat hij in ‘Fear Hotel’ de plank geheel mis. Zoveel aanstellerigheid en gemaaktheid kan een normaal mens niet verdragen. Het is daarbij het totale gebrek aan een eigen gezicht dat de band opbreekt, hoe lekker sommige songs ook in het gehoor liggen. Aan de kundigheid van de muzikanten zal het niet liggen, maar helaas komen de uitverkoopbakken ook voor deze plaat snel in zicht. Daarbij is de speelduur van bijna zeventig minuten veel te veel van het goede.
.jpg)
Lichte Dichter - WaterloperIn 2008 wist Jesse van den Elsen met zijn vijfkoppige band als Lichte...
Riot - Immortal Soul De New Yorkse band Riot is één van de weinige bands met vele gezichten. De...