2011-06-24
Een hele enkele keer kom je artwork tegen dat je werkelijk alle zin ontneemt om een cd te luisteren. Zo ook bij Shades Of White van The Gloria Story. De met photoshop bewerkte afbeelding op de voorzijde, waarbij de vijf mannen die de band rijk is zijn afgebeeld als nichterige rockgoden, is spuuglelijk en protserig. Anderzijds, protserig is de muziek van The Gloria Story ook, maar dan op de goede manier. Neem nu ‘When Hearts Cease To Bloom’. Alles riekt naar overdrijving en enorme ego’s. De glamrock-achtige opzet spuit uit je speakers, met de uitermate 80’s aandoende solo’s en de hoge stem van zanger Kid als exponent. Ja, de inspiratie is gevonden bij Kiss en David Bowie en dat hoor je terug. En zie je terug, overigens. Check voor de lol even de website van de band en lach om de persfoto, waar de heren met zware make-up en dubieuze leren hesjes op bijzondere wijze poseren.
Veelal klinken bands die geïnspireerd zijn door dat soort jeugdhelden als Kiss e.d. een beetje aftands, maar The Gloria Story weet zich er met een enorme dosis arrogantie doorheen te slaan. Vreemd genoeg blijven de refreinen van het Zweedse kwintet enorm hangen, zodat je ’s nachts wakker wordt en denkt ,,We’re gonna speeeend all our money toni-hi-hight’’.
En zonder dat er blijk wordt gegeven van enorm muzikaal talent weet de band vrijwel elk nummer interessant genoeg te houden. De solo’s zijn niet bijzonder, maar wel lekker. De zang is niet uitmuntend, maar wel aanstekelijk, de drums zijn niet groots, maar wel veranderlijk (check het juiste gebruik van de koebel in ‘That 70’s Night’).
Hoogtepunt is de uptempo rocksong ‘I Don’t Wanna Be Your Bet’, waarin op piekfijne wijze een brug wordt geslagen tussen inspiratie en hedendaagse rockbands als Jet en The Raconteurs. Met snelle solo’s, een goed refrein en spannende coupletten weet The Gloria Story een absolute meezinger voor grote velden neer te zetten.
Niet elke nummer boeit overigens. ‘Total Stranger’ is saai en leeg, ‘Baby Let The Good Times Roll’ overschrijdt het grijze gebied van makkelijk doch leuk, waar de band zich meermaals van bedient en afsluiter ‘It’s Forbidden To Make You Mad’ is een soort metal ballad waarvan je hoopte dat ze niet meer gemaakt zouden worden. Protserig dus.
Maar zo erg als het artwork deed vermoeden is het niet gesteld met Shades Of White. Sterker nog: na enkele luisterbeurten hoort die voorkant er helemaal bij. Het is niet perfect of geniaal, maar wel lekker. Met enkele uitschieters. En dus een prima debuut.
Art Brut - Brilliant! Tragic!Twee jaar geleden recenseerde ondergetekende hier Art Brut vs. Satan , het...
Ali Love - Love Harder Alsof je je platenkast hebt omgegooid. Of: in ieder geval de sectie met je...