2011-03-30
The Atomic Bitchwax klinkt als, ruikt als en voelt als pure stonerrock. De band waar Ed Mundell (gitarist van Monster Magnet, met het lange, blonde, stijle haar) hoofdoprichter van was. Ed Mundell maakt inmiddels geen deel meer uit van The Atomic Bitchwax, maar met The Local Fuzz zet het drietal van The Atomic Bitchwax (die ook te horen zijn of waren in bands als Godspeed, Raging Slab, Core en Monster Magnet) een dijk van een plaat neer. Al is The Local Fuzz eigenlijk geen dijk meer te noemen, maar de complete Deltawerken. Anders dan alle andere studio albums van The Atomic Bitchwax, bestaat The Local Fuzz uit slechts één track. Één track van ruim 42 minuten. 42 Minuten die vol zitten met heerlijke stonerriffs, naar eigen zeggen meer dan vijftig. Ik heb ze niet geteld, maar geloof ze op hun woord. The Local Fuzz zit er namelijk barstens- en barstensvol mee. Het is dan ook gitarist Finn Ryan die de duidelijke overhand heeft op deze plaat. Al zijn bassist Chris Kosnik en drummer Bob Pantella af en toe ook te horen zonder het gitaargeweld van Finn Ryan.
Opvallend is ook dat The Local Fuzz puur muzikaal geweld is. In de 42 minuten is geen vocaal te horen. Dat de plaat alsnog deze gehele 42 minuten weet te boeien, getuigt van grote klasse! Ondanks dat dit album duidelijk hoorbare hoofdstukken heeft worden deze moeiteloos aan elkaar gevlochten. Deze hoofdstukken zijn niet van elkaar te onderscheiden als losse tracks, maar kenmerken zich vooral in een tempowisseling of een kort geluidsfragment/gitaareffect.
Het bijzondere van deze bijna drie kwartier durende tentoonstelling van muzikale krachtpatserij is dat er geen diepte- of hoogtepunten in te horen zijn. Het is één lange glorie van geweldige muziek. Net wanneer je een gitaarriff verwerkt hebt, wordt je getrakteerd op een nieuwe, dreunende, vette en soms smerige gitaarriff. The Local Fuzz is net als een goede film, waar het missen van een scène bepalend kan zijn voor het begrijpen van het plot. Zo heeft het drietal van The Atomic Bitchwax één track neergezet waarvan je geen minuut mag missen. Zelfs het zeer rustige intermezzo halverwege het album (op 23 minuten en 15 seconden) voegt iets toe. Het breekt het album doormidden en geeft je als luisteraar even de tijd om alles wat je gehoord hebt te verwerken, alvorens je weer de ene na de andere riff naar je toe geslingerd krijgt.
Met de lente en zomer op komst is dit hèt album bij uitstek om de aankomende broeierige avonden door te komen, naast natuurlijk de nodige (alcoholische) versnaperingen.
Naam - NaamZo vaag als de muziek van Naam is, zo vaag is de persinfo van deze band. De...
James Blake - James Blake Lang geleden dat een debuut nog de impact had van deze James Blake . Als...