2011-01-30
Bij het kiezen van een artiestennaam is het zeker geen overbodige luxe die naam eerst eens te googelen. In het geval van Lucy Love kwam je vroeger vooral terecht bij een Tsjechische pornoster. Niet dat de Deense artieste die we nu zullen bespreken er echt wakker van zal liggen – het gaat immers om een rijzende ster in de scene van de electro en grime, twee genres die de lichamelijke geneugten niet onbekend zijn. Haar tweede album Kilo vormt net als voorganger Superbillion uit 2009 een mix tussen de productiekunsten van Yo Akim en de lyrische lefgozerij van Lucy Love. Producer Yo Akim is niet onbekend met programmeren en producen. Als we zijn biografie mogen geloven, werkte hij reeds met een vijftigtal artiesten samen, waaronder Peaches en Safri Duo. Toch is zijn samenwerking met de zwarte grimekoningin uit Kopenhagen zijn grootste project totnogtoe. Hij biedt haar een mix van electro, dub, UK garage, hiphop en drum ‘n bass aan, die de vrouwelijke MC gebruikt als een platform om haar stoere teksten over zelfredzaamheid in liefde en werk te presenteren aan het ongetwijfeld dansende publiek. In dat opzicht worden ze vaak vergeleken met Fagot Fairies, een gelijkaardig project dat eveneens afkomstig is uit Kopenhagen.
De teksten getuigen vaak van kilheid en tonen aan dat Lucy zeker geen makkelijke dame is in het leven. “I’ve got venom in my veins, I’ve got poison in my heart, all my broken dreams are tearing me apart” zingt ze overtuigend in ‘Poison’, een aanstekelijk nummer dat het startschot geeft voor deze hoogst aangename plaat. In ‘Thunder’ krijgen we een mooi opgebouwde drum ’n bass track aangeboden, waar duidelijk wordt dat dit zeker geen eenzijdig album wordt. Yo Akim speelt gretig met effecten en komt hier en daar verrassend uit de hoek. Lucy klinkt Britser dan Dizzee Rascal en Mike Skinner samen en de combinatie van haar rauwe vocalen en het gevarieerde radiovriendelijke geluidenpalet van Yo Akim zorgde er in het verleden al voor dat ze mochten openen in de party tent op het festival van Roskilde. Of we nu de electro van ‘Who you are’, de ijzige soundscapes van ‘Unfreeze’ of de minimalistische hiphop van ‘I’m a rapper’ gepresenteerd krijgen, het voelt nooit aan alsof Lucy zich op onbekend terrein begeeft. Enkel afsluiter ‘End of time’, waar Yo Akim even de DJ Tiësto in zich loslaat, mocht gerust weggelaten worden, wat overigens voor een mooi rond getal van tien nummers had gezorgd.
Voor de getrainde luisteraars van electronica zal dit allemaal een beetje te commercieel en poppy klinken, maar voor diegenen die een gezonde dosis aangename elektronische muziek wel lusten, is Kilo het proberen waard. Voor diegenen die er wel eens van willen proeven: eind volgende maand is ze alleszins al te zien in Brussel, Gent, Utrecht en Groningen.
Eerdere recensies van Lucy Love:
- 05-04-2010: Suberbillion.
N*E*R*D* - The Best Of N*E*R*D is een groep/band die geen introductie nodig heeft. Scoren zij zelf...
Eefje de Visser - De Koek In 2009 won Eefje de Visser de Grote Prijs van Nederland, in de categorie...