En zo kan het dat we in de eerste 9 minuten van deze cd direct kennis mogen nemen van de stuwende en wijd gearrangeerde speelwijze van dit trio uit New York. Van hun vermogen om je met herhalende patronen langzaam aan stevig beet te pakken. De grofmazige productie maakt vervolgens de weg definitief vrij voor flashbacks naar jaren ’70 psychedelica. Niet zo vreemd, aangezien verderop de invloed van bijvoorbeeld Pink Floyd regelmatig nog eens de kop op steekt. Zo is daar de orkestrale samenzang in het op keyboards drijvende The Leaves Are Gone. Zo winters en desolaat als de titel doet vermoeden zingt Curtis over een naderend afscheid: “Hold your hand to my heart and breath. Together we won’t make a sound. As we part for the winter of my life”. Het knappe van Secret Machines is dat het net zo gemakkelijk en ongeforceerd weer overschakelt naar een Flaming Lips-achtige popsong in de vorm van het puntige Nowhere Again. Op het eerste gehoor wellicht wat conventioneel, maar ook hier hanteren de Secret Machines eenzelfde diepe gelaagdheid. Een solide basis met een opvallend groots drumgeluid, scherpe gitaren en een onderliggend tapijt van spacy samples en keyboards. Samen met The Road Leads Where It’s Led vormt het als middenstuk een prima afwisseling met de tragere, beladen stukken die het album openen. Opbeurend kan het echter allemaal niet worden genoemd. Met teksten als “Calling pulse bombs…with cotton in their eyes, and goodbye kisses for the ones in the ground” komt laatstgenoemd nummer zelfs akelig dicht in de buurt van een anti-oorlog protestlied. Hierna wordt de eerdere tendens weer opgepakt, op mogelijk nog indrukwekkendere wijze dan voorheen. Een mooi ruimtelijke instrumentale invulling, een breekbare maar pakkende zangmelodie en imponerende samenzang duwen Pharaoh’s Daughter naar eenzame hoogte. Eenzame piano akkoorden luiden vervolgens You Are Chains in, om halverwege ondersteuning te krijgen van de reeds bekende, stampende ritmesectie. Deze opbouw wordt verder doorgezet in het haast deprimerend rockende Light’s On, dat een geluid laat horen dat verwant lijkt aan Joy Division, of meer recentelijk Interpol. Afsluiter Now Here Is Nowhere maakt de cirkel vervolgens geheel rond. Wederom negen minuten herhalende krautrock brengen dit album naar een climax vol van analoge synths en feedbackende gitaren.
Hoewel er op dit album veel verschillende invloeden te horen zijn, kun je Secret Machines maar moeilijk van jatwerk betichten. In tegendeel zelfs, het geeft slechts aan hoe divers het geluid van de band is. De vraag is echter maar net of deze invloeden uit de jaren ’70 in deze tijd nog wel relevant zijn. Hoewel daarop geen eenduidig antwoord is te geven, klinkt Secret Machines erdoor in ieder geval werkelijk nergens stoffig of achterhaald. De band weet met deze invloeden eerder een modern en haast, vergeef me mijn woordkeuze, hip geluid te ontwikkelen. Gedurfd ook, want niet veel bands zouden lang uitgesponnen, jam-achtige stukken combineren met duidelijke songstructuren. Daarmee is Now Here Is Nowhere het debuut dat Secret Machines direct in de volle aandacht zal plaatsen. En dat is niets minder dan verdiend, aangezien de band durft te spelen met interessante arrangementen, verschillende emoties en stijlen, maar nergens de basis van het nummer uit het oog verliest. Ik kan me na een aantal draaibeurten zelfs niet aan het idee onttrekken dat deze band misschien nóg wel meer in zijn mars heeft dan ze hier laten horen. Leugenaars!
at the close of everyday - The Sound Of Someone Watching MeIk heb het niet zo op live registraties. Misschien is het een erfenis uit de...
Cooper - Makes Tomorrow Alright Na vier jaar geduldig wachten is het eindelijk zo ver: Een nieuw album van...