De filosofische ideeën die ten grondslag liggen aan de tenenkrommende titel Arty Party, zal ik u onthouden. Na een halve biografie over deze achterliggende gedachte, is het me nog steeds niet helemaal duidelijk. Wat wel meteen duidelijk wordt, is dat Schwarz in zijn geheel niet Spaans klinkt. Herstel, want laat ik de fout niet nog een keer maken, ze klinken niet zoals je direct van een Spaanse band zou verwachten. Muzikaal haalt de band hun gedachtegoed namelijk een stuk noordelijker, getuige de mix van pop, krautrock en wave die doet denken aan bands als Spiritualized, Motorpsycho en Fireside. In een klassieke driemanformatie rockt Schwarz zich door negen prima geproduceerde tracks volgens een redelijk eenduidig concept. De nummers bevatten steeds lange intro’s, weinig vocalen en veel herhaling. En veel synthesizer, want wat zit die prominent in de mix zeg! Hiermee kan Schwarz zich regelmatig prima meten met hierboven genoemde referenties, zoals in het swingende ‘Hiphnohimno’. En in het energieke ‘Droning Forever’ gaat pas laat op de plaat dan eindelijk de rem er eens af en waagt de band zich in een uitgesponnen krautrock jam. Jammer genoeg krijg je er dan wel weer meteen een belachelijke outro bij cadeau.
Maar wat nog veel erger is; er staan nogal wat weinigzeggende tracks op dit album. De opener, tevens titeltrack, bouwt bijvoorbeeld op een prima groove, maar is daarbij te herhalend en onsamenhangend om een goede indruk te maken. De band zal zoiets ook wel gemerkt hebben, aangezien ze niet verder komen dan het veelvuldig uitkramen van een doelloos “arty party”. Ook het idee van het aan het Engelse Simian refererende ‘Specimen 3’ is prima, maar ontwikkeld zich tot een wat saai nummer, wanneer de vocoder maar weer eens uit de kast wordt gevist. Nee, slecht is het allemaal zeker niet, maar wel net wat te weinig energiek, aangrijpend, luid, zacht, pakkend of vernieuwend. Het hangt er allemaal een beetje tussenin. Dat ze wel degelijk kunnen opvallen met interessante muziek, bewijst de band in afsluiter ‘Psychotic Hypnotic’, waarin meer nog dan in ‘Droning Forever’, beelden opduiken van Fireside’s album Elite. Met deze twaalf minuten krautrock komt Arty Party alsnog onverwacht tot uitbarsting. Zo blijkt de conclusie dat dit album over het algemeen weinig zwakke momenten kent. Helaas moet worden geconstateerd, dat daar maar bitter weinig hoogtepunten tegenover staan. Wat overblijft is een gevoel van middelmatigheid, hoewel Schwarz wel degelijk laat horen dat het in de toekomst nog tot mooie dingen in staat kan zijn.
Dicemen - A Thing Called Rock ‘N’ RollEr zijn bands die het de recensenten behoorlijk lastig willen maken. Ze...
Forcefeed - When Grey Becomes De mensen die nog steeds denken dat alle goede muziek uit het buitenland...