2008-10-19
Nik Freitas kent zijn klassiekers. Die conclusie kun je al vrij snel trekken na het beluisteren van zijn derde album Sun down. En het is in dit geval absoluut niet lullig bedoeld, want het album barst uit zijn voegen van de muzikaliteit. En bovendien is het af en toe een feest van herkenning.Opener en titeltrack ‘Sun down’ doet bijvoorbeeld enorm aan Bob Dylan denken, toen die nog vond dat hij een folkie was. Het is een prachtig catchy liedje, dat de luisteraar direct over de streep trekt. En ‘All the way down’ en ‘Sophie’ zijn ontzettend Paul McCartney ten tijde van The Beatles. Het zou zomaar zo kunnen zijn dat Sir McCartney glimt van trots bij beluistering van deze heerlijke Beatles-pastiches. ‘What you become’ haalt dan weer herinneringen boven aan recenter werk, namelijk van Sufjan Stevens. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Zo hoor ik o.a. ook nog The Kinks voorbijkomen, Wilco (de eerste drie minuten van ‘Love around’) en Bright Eyes.
Het knappe aan Sundown is, dat Nik Freitas nergens krampachtig probeert om zijn invloeden te verbergen. Sterker nog, hij lijkt er apetrots op te zijn. Als je die blije blazers hoort in ‘Sophie’, dan lijkt het haast wel alsof hij hiermee juist een ode aan The Beatles wil brengen.
Hoe dan ook, Sun down bezorgt je een enorme honger naar meer. En zorgt er bovendien voor dat je je eigen collectie weer eens onder de loep neemt. Ik ga als de donder die eerste twee albums van hem checken.
Queen & Paul Rodgers - The Cosmos RocksBij het vallen van de naam Queen denk je onheroepelijk terug aan de...
The Draytones - Up in my Head The Draytones hebben wel héél erg veel mosterd bij acts als The Kinks en...