2007-11-06
The Hoochie Coochie Men zullen niet veel belletjes doen rinkelen, althans bij de meesten van u. Jon Lord zal misschien al wat bekender klinken, zeker wanneer daarbij wordt verteld dat Jon Lord ooit deel uit maakte van de legendarische band Deep Purple. Hij bepaalde met zijn keyboards en later hammond mede het geluid van Deep Purple. De rol op Danger White Men Dancing is evident. Het kenmerkende orgelgeluid van de hammond is vanaf opener 'The Blues Just Get Sadder' duidelijk aanwezig. De expliciete vermelding van Lord op de hoes, lijkt echter meer een marketinginstrument dan dat het zijn bijdrage op de juiste waarde schat.Jon Lord lijkt vooral op de achtergrond aanwezig te zijn geweest. Alle songs voor dit album werden geschreven door één van de drie overige leden van The Hoochie Coochie Men. Ze namen eerder al in 2001 een titelloos album op en werkte al samen met Jon Lord op het live-album Live At The Basement uit 2003. Bob Daisly is de basgitarist van het gezelschap en speelde eerder met onder andere Ozzy Osbourne, Uriah Heep en bijvoorbeeld Gary Moore. Gitaar en zang worden door Tim Gaze voor zijn rekening genomen. Evenals Daisly uit Australië afkomstig en daar bogend op een imposante staat van dienst als songwriter en zanger/gitarist. Rob Grosser maakt The Hoochie Coochie Men compleet, eveneens een Aussie en hij neemt de drums en percussie voor zijn rekening.
Het resultaat van de samenwerking van deze vier gelouterde muzikanten is op Danger White Men Dancing te horen en kan bij vlagen zeker bekoren. Voor een deel bestaat het album uit rechttoe rechtaan bluesrock songs, zoals 'Let It Go' of 'Gotta Find Me Some Fire', met onvermijdelijke gitaarsolo’s en altijd de kenmerkende hammond. Naast eigen nummers bevat Danger White Men Dancing een uitvoering van Rolling Stones’ 'Heart Of Stone' en twee nummers van wijlen Willie Dixon, een legendarische Amerikaanse bluesartiest, die met zijn nummer 'Hoochie Coochie Men' al naamgever van deze gelegenheidsformatie is en met 'Dead Presidents' twee keer vertegenwoordigd is op dit album.
Ian Gillan komt ook nog langs, om op twee tracks de gastvocalen te verzorgen. Hij die ooit zong bij, daar zijn ze weer, Deep Purple. The Hoochie Coochie Men slaagt erin om een vrij coherent album te maken, dat uitblinkt in pure kwaliteit in met name de muzikale invulling. Voor de liefhebber van southern rock met een flinke scheut blues is dit een kolfje naar de hand. Dat het dan ook best wel oubollig en enigszins gedateerd mag klinken, hoeft dan geen bezwaar te zijn. Zo is de instrumentale titelsong vooral langdradig en alleen voer voor de echte liefhebber. De cover van Willie Dixon’s 'Dead Presidents' is dan weer op een fijne manier oubollig, met zijn mondharmonica en typisch bluesritme.
Nibs van der Spuy - Beautiful FeetNadat vorig jaar Gert Vlok Nel, mede geholpen door de weemoedige documentaire...
Moriarty - Gee Whiz, but this is a Lonesome Town Moriarty , een voor mij volstrekt onbekend gezelschap van vijf jonge...