2022-12-10
Laten we het over een andere boeg gooien, moeten de Australiërs Will Canning en Remy Veselis gedacht hebben. Zo brachten zij hun band, Death Bells, van Sydney naar Los Angeles en voegden zij vrienden toe aan hun ensemble. Het leidt ertoe dat zij op het derde album, Between Here & Everywhere, hun minimalistische post-punk en garage geluid aanvullen met indierock uit zowel de jaren ‘80 als de jaren 2000. Zo hoor je invloeden van zowel INXS en The Cure als van Interpol en The Rapture. Met hun nieuwe woonplaats als grootste muze, krijgen we nummers voorgeschoteld over die stad die normaliter buiten de schijnwerpers wordt gehouden.De invloed van zangeres/violiste Laena Myers-Ionita en artiest Jeff Fribourg zijn direct te horen op ‘Passerby’. Het nummer gaat over toevallige observaties, waarbij “keeping pace with the voice inside your head” een vereiste is. Het zet direct de toon voor het album. Opvolger ‘Hysteria’ is net zo sterk. Hierbij heeft producer Colin Knight ervoor gezorgd dat strakke drumritmes de stiltes in het refrein opvullen. Interessant genoeg recyclen zij hier de melodie van ‘Perfect Skin’, een van de eerste nummers die zij ooit opnamen. Ook voor ‘Lifespring’, dat refereert naar een malafide “large group awareness training programma” uit de jaren tachtig, blazen ze een oude demo nieuw leven in.
Dat ze wel aangetrokken worden door alles wat met sociologie en psychologie te maken heeft, hoor je op ‘Intruder’ nog eens. Met de zin ”This world is absurd/But at least we've got an escape/…/Everything stalls/Under the weight of control” behandelen ze zowel het bovennatuurlijke als de hippiebeweging. Niet alleen het aparte drumritme laat hier een indruk achter. Dan hebben we nog ‘Last Days’, waarmee ze het meest positieve nummer op het album noteren, hoe tegenstrijdig dit ook klinkt. Het is het refrein op ‘Eternity Street’ dat zorgt dat je toch weer even wat nieuws hoort. Afsluiter ‘Here & Everywhere’ zal de luisteraar verdelen: de één zal het prachtig vinden, de ander afschuwelijk. Hoe dan ook, de tekst “It's gonna take a little bit of patience, but time wants to rip us apart” is knap gevonden, net als de samenzang van Meyers-Ionita met Canning.
Met 37 minuten is dit album precies lang genoeg. Net voordat de monotone zang en het strakke gitaarwerk zou gaan vervelen zit het erop. Verwacht geen lichte kost, maar voor liefhebbers van post-punk met een donker randje is dit goed te behappen.
Bret McKenzie - Songs Without JokesBij Bret McKenzie gaat er niet direct een lampje bij ondergetekende...
Robin Carolan & Sebastian Gainsborough - The Northman Diegenen die de trailer van The Northman hebben bekeken, weten direct of ze...