2022-11-09
Het Amerikaanse hiphopduo They Hate Change uit Tampa Bay, Florida hebben een liefde voor Britse muziek. Sinds hun ontmoeting op veertienjarige leeftijd, zochten zij samen het internet af op zoek naar garage, drum & bass, grime en breakbeat gerelateerde muziek vanuit Engeland. Zij konden echter de typische zware “Miami bass” niet loslaten; die was hen immers met de paplepel ingegoten. Zoals ze zelf zeggen op ‘From The Floor’: “You feel that bass / that’s how I ride.” Met hun specifieke stijl raken zij aan de grenzen van verschillende genres. Hierdoor is het voornamelijk genieten voor liefhebbers die de muzikaliteit hiervan begrijpen. Finally, New is het debuut op het Jagjaguwar label, dat onder andere Bon Iver en Sharon Van Etten huisvest. Dat zal voor beide partijen even wennen zijn. Hiervoor brachten zij hun muziek uit op het Deathbomb Arc label, waar ook experimentele rapgroepen zoals JPEGMAFIA en Death Grips onder vallen. Vonne Parks en Andre Gainey hebben zich snel aangepast. Het album klinkt professioneel, terwijl het lijkt alsof het bij hen in de woonkamer is opgenomen. Zo waren zijn ook in 2015 begonnen; wat dat betreft doen zij hun naam eer aan.
Bij een eerste beluistering waan je je terug in de jaren negentig en lijken de meeste nummers bekend. Je moet dan ook de tijd nemen om het album op waarde te schatten. Dan hoor je de liefde die zij hebben voor verschillende subgenres van hiphop, zoals lo-fi (‘Little Brother’), jungle (‘Reversible Keys’) en drum & bass (‘Who Next?’). Daarnaast benoemen zij een aantal van hun muzikale voorbeelden, zoals Poly Styrene op ‘X-Ray Spex’ en de transgender artiesten Jackie Shane en Laura Les op ‘Some Days I Hate My Voice’.
Het zijn de meer gedurfde nummers zoals die het album als geheel dragen. Met het lastige ritme van ‘1000 Horses,’ demonstreren zij de hunkering om op hun eigen manier nieuwe muziek te maken “We run them beats, them beats don’t run we.” Het meest sprekende nummer is ‘Blatant Localism’. Hier willen zij laten horen dat zij anders zijn dan andere rapduo’s “We be that rag tag band from the No Man’s Land.” Verfrissend is het dat zij juist willen afwijken van het genre. Zij vloeken niet en hoeven ook niet overdreven stoer te doen met wapenbezit of geld. “Got a M3 inside of my bag, they scratching they head like how it fit? / Shit, as far the indie in the city go / We running it, but never put no guns in a video”.
Afwisselend rapper of producer, Parks en Gainey weten elkaar te vinden in zowel hun nostalgische terugblik op de Britse dansmuziek van de jaren negentig als een vooruitblik op de muziek die zij willen gaan maken. Zij doen dit door de muziek te laten gelden, waarbij hun rap er weinig toe doet. Dit maakt hun nichegevoelig, maar voor diegenen die eenzelfde passie hebben voor het hiphopgenre zullen met volle teugen genieten.
The Burning Hell - Garbage IslandEen formatie met de naam The Burning Hell doet vermoeden dat we hier te...
Kiwi Jr - Chopper Gas blijven geven is het motto van Kiwi Jr. , de band uit Toronto. Met drie...