2022-11-18
Stond Hater- zangeres Caroline Landahl nog als fris paardenmeisje op de cover van Siesta, moeten we het bij opvolger Sincere doen met een vage glimp van de wegkijkende zangeres. En eigenlijk vatten we in deze zin mooi meteen het grote verschil tussen de twee albums samen. Want wat was ondergetekende onder de indruk van wat het viertal te bieden had op de voor het viertal tweede volwaardige album. Wat het viertal echter vier jaar later aflevert, is slechts een glimp van dat album. Dat komt niet omdat er uit een ander vaatje wordt getapt. Aan de zangstem van Landahl is bijvoorbeeld niet veel veranderd, al klinkt ze over de gehele breedte verveelder dan op de voorganger. Ook het lome, dromerige, melancholische indiepopgeluid wat zo lekker kon schuren op de voorganger is aanwezig. Het lijkt alleen wel alsof er minder inspiratie was. Alsof het Zweedse gen voor het pakkende popliedje even een tijdje op standby heeft gestaan. En dat kunnen we alleen al stellen op basis van het aantal tracks op Sincere. Slechts negen tracks krijgen we voorgeschoteld, wat ten opzichte van de voorganger met veertien tracks nog net geen halvering is.
Tegelijkertijd kunnen we vaststellen dat de band nog steeds eigenzinnig is en gewoon haar gang gaat. Maar dan hoop je natuurlijk wel dat die negen tracks top zijn en dat is precies waar het aan schort. Opener ‘Something’ opent het album nog wel lekker met een wat meer uptempo track met een broeierig gitaartje en ongepolijst drumwerk. Ook het refreintje is hier pakkend genoeg om niet in de vergetelheid te raken, maar het opvolgende ‘I`m Yours Baby’ klinkt een beetje als een mindere herhaling van zetten, waarbij de track zo traag aan je voorbij trekt dat je net zo verveeld raakt als dat Landahl klinkt. Wat overigens wel knap is voor een track van iets meer dan vier minuten. ‘Bad Luck’ past ook wel in dat rijtje, maar gelukkig weet Hater op een van de schaarse hoogtepunten, de ballad ‘Proven Wrong’, toch wel weer even te laten horen dat het in staat is om met een pakkend refrein en ingetogen coupletjes een hele fraaie track te smeden. Ook ‘Brave Blood’, dat een stuk drukkere momenten kent, die wat grunge aandoen, mag er zijn. Al gaat de track wat uit als een nachtkaars.
Op ‘Far From A Mind’ doet Hater wederom wat denken aan het springerige van Bloc Party, maar dan een stuk minder spannend en intens.
Gelukkig weet Hater ook te verrassen doormiddel van het slepende, zwoele ‘Summer Turns To Heartburn’, waarin een vrij basic gitaarloopjes met eenvoudige drums en de echoënde zang van Landahl uitmonden in een sterk refrein, wat slechts tweemaal te horen is, maar dan overgaat in een langgerekt instrumentaal stuk, dat wordt gekenmerkt door een ongepolijst, schurend stuk gitaarsolo. Dit is precies waarom de band op de voorganger zo`n grote indruk maakte. Het is alleen jammer dat we niet nog langer van deze jam kunnen genieten en het overgaat in een fade out.
Hater weet op Sincere een stuk minder te overtuigen dan op zijn voorganger. Dat is natuurlijk het risico van een topplaat maken en dan een opvolger afleveren. Als je het heel sec bekijkt is Sincere echt geen slechte plaat, maar het heeft simpelweg niet datgene dat maakt dat je op het puntje van je stoel zit. Volgende keer beter.
Blue Sands - No Longer BlueIn 2020 verscheen de EP Flowers Made Of Clay . Het bevatte vier liedjes met...
Yevgueni - Straks Is Ook Goed Twee jaar geleden mochten de Vlamingen van Yevgueni hun twintigjarig...