RECENSIE: Wolf Alice - Blue Weekend

W A
recensie cijfer 2021-07-13 Een boek beoordelen we niet op de kaft. Een band niet op zijn naam. Bij deze afgesproken. Dat is nodig, want Wolf Alice klinkt misschien alsof het in de platenbak bij Within Temptation ligt, maar is allesbehalve een symfonische metalband. Ze zijn eerder een mix van folk, grunge, pop en indierock. Een bizarre combinatie? Niet als je bedenkt dat zangeres Ellie Roswell en gitarist Joff Oddie samen zijn begonnen als folkband. Door drummer Joel Amey is het geluid in de energieke indierock veranderd. Sindsdien spelen ze met bassist Theo Ellis af en toe rustig en dan weer met alle schuiven open. Dat leidt dan ook tot een goed gevarieerde plaat.

Omdat de nummers op Blue Weekend zo uiteenlopen, heeft Wolf Alice gekozen voor producer Mark Dravs. Hij werkt met veel verschillende bands, waaronder Mumford & Sons, Arcade Fire en Kings of Leon. Hij is volgens Rowsell, zelf ook niet alleen fan van punk, maar hij kan ook folk waarderen. Een andere reden voor deze producer zou kunnen zijn dat voorganger Visions Of A Life een Mercury Prize heeft gewonnen en Dravs zijn werk met verschillende Grammy’s heeft bekroond. Zit dit er voor Blue Weekend in?

Voor de afwisseling op dit derde album verdient de band in ieder geval wat credits. Waar sommige albums van andere artiesten wel eens klinken als één lang nummer, is hier niets hetzelfde. De rustige opener ‘The Beach’ wordt opgevolgd door het meeslepende ‘Delicious Things’ en het roffelende ‘Lipstick On The Glass’. Het is duidelijk dat Rowsells stem zo veelzijdig is dat ze blijkbaar alles kan: de verre hoogte in op ‘Lipstick On The Glass’, met een rauwe schreeuw op ‘Play The Greatest Hits’, of bijna spreek-rappend op ‘Smile’. Enkele nummers verder wordt duidelijk dat ook gitarist Ollie nergens van op lijkt te kijken: van fingerpicking op het folky ‘Safe From Heartbreak (If You Never Fall In Love)’ tot snerpend op ‘Play The Greatest Hits’.

Voor wie bij de naam Wolf Alice toch meer had gehoopt op een de-beuk-erin-album valt Blue Weekend tegen. Van de elf nummers, zijn slechts ‘Smile’ en ‘Play The Greatest Hits’ wild. De eindstand van 9-2 in het nadeel van ruige rock is het kwartet echter snel vergeven. ‘Play The Greatest Hits’ is zo energiek dat je het er de rest van het album mee uithoudt. Knappe kerel die bij het snelle gitaarwerk en de beukende drum zelfs niet een klein beetje moet hoofdknikken.

Of ze een Grammy krijgen, zal blijken op 31 januari 2022. Blue Weekend stond in de UK album chart in ieder geval op nummer 1. Logisch voor een album met voor iedereen wat wils. Van What’s in a name? gaat Wolf Alice naar What’s not to like?
Recensent:Lizan van der Holst Artiest:Wolf Alice Label:Dirty Hit
Cover Greentea Peng - Man Made

Greentea Peng - Man Made Greentea Peng (de artiestennaam van Aria Wells) voelt zich compleet op haar...

Cover Body Void - Bury Me Beneath This Rotten Earth

Body Void - Bury Me Beneath This Rotten Earth Body Void uit Vermont (USA) debuteerde in 2016 met Ruïns . Aan hun zonnige...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT