2021-08-24
Een vreemde eend in de bijt, zo mogen we Aziola Cry toch wel noemen. Het Amerikaanse trio maakt een instrumentale mix van progmetal, postmetal en een beetje mathmetal. Zo ook op haar derde album The Ironic Divide maakt Aziola Cry muziek die niet bepaald makkelijk te verteren valt. Het risico van instrumentale muziek is dat het vaak achtergrondbehang wordt. We kunnen u echte geruststellen, met The Ironic Divide gaat dat niet snel gebeuren. De drie kwartier muziek op dit album is namelijk urgent genoeg om je bij de les te houden. Verwacht vooral niet allerlei gitaarhalzen-fietserij in de stijl van Steve Vai of Joe Satriani. Sterker nog; er zijn amper solo’s te vinden en het gitaarwerk is eigenlijk altijd in dienst van de songs.Zeer belangrijk bij dit soort albums is dat de muzikanten ongelooflijke skills op hun instrumenten moeten hebben. Met een zanger, die vaak alle aandacht wegtrekt, kun je technische onvolkomenheden nog wel verdoezelen maar met louter instrumentaal werk moet je met de billen bloot. Moedig is het zeker en met die skills zit het wel goed bij het drietal.
Grootste attractie is de door Jason Blake bespeelde Warr Guitar. Dit is een instrument met ongeveer de eigenschappen van een gitaar en een bas tegelijk, dat enigszins op de Chapman stick lijkt. Er kunnen tot wel veertien snaren op zitten en je bespeelt het meestal met een tweehandige tapping techniek. Spectaculair om te zien. Naast Jason Blake vinden we dan ook nog gitarist Mike Milaniak in de band en een zeer getalenteerde drummer in de persoon van Tommy Murray.
Het album bestaat uit vier tracks waarvan het eenentwintig minuten durende titelnummer in vier partjes is opgedeeld. Doordat de vier tracks nogal flink uitgesponnen zijn en mooi worden opgebouwd naar heftige climaxen doet de muziek meer dan eens denken aan Tool, maar uiteraard dan wel zonder zanger. Ook lijken de lange instrumentale tracks uit de beginjaren van Metallica (‘Orion’ en ‘Call Of Ktulu’) een inspiratiebron
De kortste track ‘Hollow Reflections’ begint rustig met fraai Warr guitar spel, maar bouwt op naar een reeks venijnige riffs. Dat venijn heeft misschien wel te maken met het concept van het album dat de soundtrack zou moeten zijn voor het gedrag van goede mensen tegenover het gedrag van de nietsontziende horken in onze wereld. Mooi bedacht, maar wat ons betreft kunt u dit ook direct weer vergeten en gewoon genieten van deze vier tracks die prachtig uitwaaieren tussen harde en zachte stukken. Heftige riffs en spannende gitaarloopjes wisselen elkaar fraai af. Zet daarbij de koptelefoon ook maar eens op, om te vangen wat een weergaloze drumfills Tommy Murray laat horen. Nog net niet zo subtiel als Danny Carey (Tool) of Gavin Harrison (ex-Porcupine Tree), maar hij komt aardig in de buurt.
The Ironic Divide laat zich het best in een keer beluisteren als ware het een lange track. Muziek om met je ogen dicht bij weg te dromen. Het zal zeer zeker niet ieders kopje thee zijn, maar als je even investeert krijg je er iets moois voor terug.
Primal Creation - News FeedHet is uitzonderlijk knap om een album te maken over de manipulatie van...
Blue And Broke - Night Shadows Blue And Broke is een Belgische band die in 1997 werd opgericht en in 2004...