2021-07-28
Lambchop, de band rondom Kurt Wagner, zal met hun laatste album Showtunes geen bijdrage gaan leveren aan het Great American Songbook. Verwacht geen muziek in de trend van Stephen Sondheim of Richard Rodgers & Oscar Hammerstein. Verwacht geen album met covers van bekende musical- of theaterliedjes. Nee, dit is een album , zoals de bandleider zelf zegt, met ”show tunes for people who don't like show tunes” . Dus waar luisteren we dan wel naar? Wagner geeft ons een eigentijdse kijk op oude klassiekers, waarbij hij zijn gitaar heeft ingeruild voor zijn nieuw gevonden favoriete instrument, de MIDI piano. Het zijn met name de blazers, zoals door C.J. Camerieri (Bon Iver) gearrangeerd, die het album een tijdloos gevoel geven. De sobere bas van James McNew (Yo La Tengo) past hier heel overtuigend bij. ‘Fuku’ wordt hierdoor het ankerpunt, waar vanuit de overige zeven nummers in basis vertrekken.
Het album vindt zijn oorsprong in de voorbereidingen voor het Eaux Claires festival in Frankrijk, waar de band met Ryan Olson (Gayngs, Poliça), Andrew Broder (Fog), en de Duitse DJ/producer Twit One vorig jaar deze nieuwe composities voor het eerst ten tonele zou brengen. Toen duidelijk werd dat het optreden niet door zou gaan, werd er een studio opgezocht om de nummers vast te leggen. Het ensemble biedt Wagner de ultieme gelegenheid om een nieuw geluid voor de band vast te leggen. Producer Jeremy Ferguson weet heel vakkundig het elektronische gehalte te combineren met de piano en de blaasinstrumenten, om zo een theatergevoel op te roepen.
Dat Wagner wel degelijk zijn ‘showtunes’ kent, sijpelt in alle nummers door. Met name ‘Blue Leo’, met zijn verwijzingen naar zowel ‘Old Devil Moon’ als’ By the Time I Get To Phoenix’ geven blijk van respect naar de klassiekers van weleer. Het zijn de twee instrumentale nummers, ‘Impossible Meatballs’ en ‘Papa Was A Rolling Stone Journalist’ die ervoor zorgen dat de band ons meevoert naar oude theaterzalen. Met je ogen dicht, waan je je weer even in de jaren vijftig.
Het is juist de aparte manier waarop Wagner zijn teksten ten gehore brengt, samen met de elektronische manipulatie, die ons telkens weer in deze tijd houdt. ‘Drop C’, met zijn zware bas, geeft ons een kijkje in de nabije toekomst van theatermuziek en met ‘The Last Benedict’ weet Broder een operazangeres op de achtergrond zo nadrukkelijk aanwezig te laten zijn dat dit een voorstelling voor alle toeschouwers zou kunnen zijn. Op het einde zingt hij zijn inspiratie van zich af “This is all I know /You just told me so/ It’s nothing but the courage of a fool”.
In tegenstelling tot wat een neutrale luisteraar zou verwachten, is Showtunes geen easy listening album. Liefhebbers van Lambchop weten inmiddels wel beter, al hadden zij ook niet verwacht dat Wagner deze richting op zou gaan. Zo komt hij redelijk in de buurt van de muziek van Tindersticks, waarbij het experiment en de lage stem met diepzinnige teksten steeds prominenter worden. Het is een prachtig album, dat met dertig minuten precies lang genoeg is.
Murcof - The Alias SessionsDe Mexicaan Fernando Corona weet al sinds 1998, al dan niet gebruikmakend van...
STUGG - Verdraaid Vier vrienden, in het najaar van 2018 gestart met een muzikale reis en het...