2021-03-30
Alsof ze een sterk voorgevoel hadden van wat er zou gaan komen werd in het najaar van 2019 een liveshow van The BluesBones in Haacht vastgelegd. Het laatste studioalbum was al sinds enige tijd verkrijgbaar en vormde dus een mooi excuus om het nieuwe materiaal aan het publiek te presenteren. Niet alleen in het eigen land, maar ook ver buiten België, is er al geruime tijd interesse voor de verrichtingen van de vijf gepassioneerde muzikanten en vooral de live reputatie is daarbij een zeer belangrijke troef gebleken. De European Blues Challenge van 2017 is daar mede debet aan en ook de vele prachtige festivals binnen de Benelux hebben in positieve zin bijgedragen aan de naamsbekendheid van deze Begijnendijkers. Die naamsbekendheid is inmiddels doorgetrokken naar de USA waar Live On Stage is opgepikt en waar, onder normale omstandigheden al enkele podia vrijgehouden zouden worden voor een paar hete avonden van op Vlaams-Brabantse turf geschoeide blues. Het is het resultaat van de integere en gevoelige wijze waarop deze vakkundige muzikanten al jarenlang omgaan met hun grote liefde. Een werkwijze die zelfs in het land van oorsprong in deze tijd steeds vaker ongebruikelijk lijkt. Ervaring genoeg dus op het podium maar ook het geluid van dit album is ronduit indrukwekkend te noemen. De beste test is om dit als geheel te ervaren en bij voorkeur met de ogen dicht. Even voorstellen hoe het ook al weer was om met tientallen, honderden en soms zelfs duizenden bevlogen liefhebbers van de authentieke muziekstijlen in extase te geraken.
Op slechts enkele tracks na wordt Chasing Shadows uit 2018 volledig uitgevoerd en zelfs hier wordt maar weer eens duidelijk hoeveel meer dynamiek dit oplevert en hoeveel energie er vrijkomt wanneer dit live wordt gespeeld. Zelfs in de huiskamer is deze goed klinkende registratie uitstekend te versmaden.
Het is vanaf de eerste minuut blues tot op het bot wat de klok slaat. The BluesBones beschikt al geruime tijd over een paar ijzersterke vaste waarden in hun show en met de toevoeging van het nieuwe materiaal aan het oeuvre is de fundering van de set alleen nog maar verstevigd. Zo is een vlotte opener als ‘Find My Way Out’ fijn voor zowel band als publiek om even lekker op te warmen om vervolgens met het bijna acht-minuten-durende ‘The End’ al het eerste kookpunt te kunnen bereiken. Dan heb je als nieuwkomer bij een BluesBones-concert meteen al kennis gemaakt met de muzikanten die hierin heerlijk uitwaaieren op een stomend Hammond-orgel of met een zwaar groovende bass. Neem daarbij het solide maatwerk op drums, de indrukwekkende gitaarskills van Stef Paglia, die iedere track van de juiste sfeer voorziet, en de vocale capaciteiten van zanger Nico De Cock die zijn publiek meesleurt in ‘Going Down’, maar steeds weer boven zichzelf weet uit te stijgen, en je hebt gegarandeerd een onvergetelijke avond, waarin heel veel meer dan blues alleen te beleven valt.
Wanneer het krachtig pompende ‘Psycho Mind’ heeft geklonken is het tijd voor de zinderende uitsmijter met het maar liefst elf minuten durende ‘Whiskey Drinking Woman’ waarin op indringende wijze wordt gewaarschuwd voor dit soort ruige dames en waar voor de laatste keer door de band nog eens alles uit de kast wordt gehaald.
Natuurlijk hadden zij zich het tienjarige jubileum heel anders voorgesteld, maar wanneer er later dit jaar eindelijk weer een en ander misschien toch nog mogelijk is, desnoods gepaard met de nodige maatregelen, kun je maar beter zorgen dat je er bij bent.
Het is niet de eerste keer dat The Bluesbones een live-album uitbrengt maar niet eerder was de urgentie zo groot en wordt voorzien in een enorme behoefte van iedereen die livemuziek, en de blues in het bijzonder, een warm hart toedraagt. En dat hadden ze op die bijzondere najaarsavond van 2018 echt nooit kunnen voorzien.
Tino - Pop UpDubbel-cd’s zijn een interessant fenomeen. Je kan er nogal wat psychologie op...
Drive-By Truckers - The New OK The New OK staat voor: het gaat goed met je ondanks Covid 19. De plaat is...