2020-12-12
Soms moet je het gewoon laten gebeuren. In 2016 stond Jonathan Meiburg in de Belgische concertzaal Botanique te kijken naar het voorprogramma, Cross Records, van zijn band Shearwater. Toen klikte er iets en kwam het in hem op om samen met dit duo, het echtpaar Emily Cross en Dan Duszynski, een plaat te maken. In 2018 kwamen ze als Loma met een gelijknamig album en leek het groots te eindigen op het Sub Pop festival, wat dat jaar het dertigjarige bestaan vierde. Zangeres Cross sprong eerst het publiek in om even later in het dichtbijzijnde water te verdwijnen. Een passend einde voor een gelegenheidsformatie?Het was Brian Eno die tijdens een radioprogramma op tweede kerstdag dazelfde jaar het nummer ‘Black Willow’ van hun debuut de hemel inprees. Dit zorgde ervoor dat Meiburg hem een nieuw nummer toestuurde en ook Cross en Duszynski paaide voor een tweede uitje. Deze spontaniteit zorgt ervoor dat Don't Shy Away geen plichtmatig vervolg is. Sterker nog: het klinkt gestructureerder dan Loma, zonder aan experiment en frisheid in te boeten.
Het album bevat dromerige liedjes zoals titeltrack ‘Don’t Shy Away’, maar ook upbeat nummers zoals ‘Half Silences’ en ‘Given A Sign’. Het zijn met name de onverwachte wendingen, zoals op ‘Ocotillo’, met zijn brommende kopersectie en een bijna hysterische dwarsfluit, dat je doet realiseren dat je hier getuige bent van een nieuw geluid, met de dromerige zang van Cross als enige houvast. Het juiste gebruik van gastmuzikanten op veelal akoestische instrumenten draagt alleen maar bij aan de geboden muzikale diversiteit, met ‘Elliptical Days’ als hoogtepunt.
Het zijn nummers als het bijna kerkelijke ‘Thorn’; het klassieke, staccato gespeelde pianonummer ‘Breaking Waves Like A Stone’ en het a-typische gedreven ritme van ‘Blue Rainbow’ dat laat horen dat we nog meer van hen mogen verwachten in de toekomst. Het valt op dat de samenwerking met Eno, wat resulteerde in ‘Homing’, op het einde van het album staat. Het nummer wijkt dusdanig af van de rest, dat het erop lijkt dat zij het nummer hebben toegevoegd om hem niet voor het hoofd te stoten. Het toont maar eens aan hoe goed dit tweede album is.
Loma staat voor een eigenzinnig geluid wat nergens mee te vergelijken is. Zonder dat ze er zelf erg in hebben lukt het hen om een unieke plaats in te nemen, wars van alle muziekgenres. Dat je dat kunt laten gebeuren is bijzonder knap.
Tunng - Tunng Presents...Dead ClubKannibalisme en necrofilie zijn echt de uiterste grenzen van de zoektocht...
Mary Lattimore - Silver Ladders Hoewel de Amerikaanse harpiste Mary Lattimore al sinds 2013 vrijwel...