2019-09-18
In Nederland heeft de Britse Loyle Carner nog niet echt voet aan de grond gekregen, maar in zijn thuisland viel de jonge rapper al snel op. Met zijn debuutalbum Yesterday’s Gone werd hij in 2017 meteen genomineerd voor de Mercury Prize, een van de belangrijkste prijzen in Groot Brittanië, en ging hij alle grote festivals af. En terecht: de muziek van Carner was toegankelijk en de teksten zijn persoonlijk en oprecht. Als doodnormale, sympathieke knul had Loyle de Britse eilanden in no time voor zich gewonnen.Opvolger Not Waving, But Drowning is vernoemd naar het gelijknamige gedicht Stevie Smith, waarin wordt beschreven hoe een persoon verdrinkt omdat zijn schreeuw om hulp niet herkend wordt. En die titel past geweldig bij de poëtische, down to earth, maar vooral ook rake teksten die we ook deze keer weer voorgeschoteld krijgen. Net als op het debuut zijn deze weer voorzien van een heerlijk, relaxt jazz/R&B-geluid. Toch haalt de plaat niet het niveau van Yesterday’s Gone. Dit komt in de eerste plaats door de zang, die nog statischer lijkt dan op het debuut en her en der net wat te nonchalant of ingetogen overkomt. Deels kan dit worden opgevangen door een aantal geslaagde samenwerkingen: Jordan Rakei is een waardevolle toevoeging op single ‘Ottolenghi’ en Jorja Smith maakt van ‘Loose Ends’ een van de beste nummers op het album.
Maar de tracks op Not Waving, But Drowning lijken ook minder gevarieerd dan dat ze op Yesterday’s Gone waren: net als de zang van Loyle zijn ook de stijlverschillen tussen de nummers veel subtieler, minder uitgesproken. Een nummer als ‘NO CD’, een persoonlijke favoriet van het debuutalbum, hebben we niet kunnen ontdekken en ook oudere nummers ‘Damselfly’ of ‘Ain’t Nothing Changed’ steken erg gemakkelijk boven dit nieuwe werk uit.
Not Waving, But Drowning is een logisch vervolg op Yesterday’s Gone. Loyle Carner levert weer een paar heerlijke nummers af, maar het album weet niet hetzelfde niveau te bereiken. Voor de fans die wachten op fris werk zal dit album ongetwijfeld volstaan, zeker dankzij tracks als ‘Loose Ends’. Wie de naam van Carner heeft horen vallen en benieuwd is waarom iedereen zo lovend over hem is, kan echter beter het debuutalbum aanzetten om kennis met hem te maken. Die doet de jonge muzikant en de hype om hem heen toch net even wat meer eer aan.
Defeater - DefeaterVoor wie een groot liefhebber is van melodische hardcore waarbij...
The GoToBeds - Debt Begins At 30 Met een bandnaam als The Gotobeds is het niet lang raden naar de...