2019-08-12
Max Jury werd dit jaar 27. Een belangrijke leeftijd in de popmuziek. Niet alleen omdat er statistisch gezien veel artiesten op die leeftijd overleden, maar omdat juist in die periode het grote succes kwam. Met Modern World ligt voor Max Jury ook een doorbraak in het verschiet. Dit is het tweede album van de zanger die oorspronkelijk uit Des Moines, Iowa komt, maar alweer een tijdje in Europa woont en werkt.En wat een verschil met zijn debuut uit 2016. Klonk daar nog country, gospel en klassieke soul in door, nu is zijn stijl opgeschoven naar neo-soul. De gitaar van de eerste plaat is helemaal naar de achtergrond verdrongen door de bas van Thomas Drayton, zoon van Motown legende Clay Drayton. De songs zijn jazzier geworden. En het hele album lijkt doordrenkt van drank, sigaretten en melancholie. Een nummer als ‘Gone’ doet qua sfeer denken aan werk van Older van George Michael, maar dan op een hiphopritme. De Deense producer Robin Hannibal is verantwoordelijk voor deze moderne sound. Jammer genoeg horen daar ook een paar abrupt eindigende nummers bij. Als Max in ‘Quicksand’ ineens een stevige four-on-the-floor begeleiding krijgt, kun je direct de hitpotentie horen. Voor een hitnotering is dan nog wel een remix nodig van een jonge DJ.
Max Jury heeft een lijzige zangstijl die hem een prettig eigen geluid geeft. Zijn stem is vrij hoog en een beetje hees. De teksten zijn allemaal van zijn eigen hand. Hij schrijft veel en selecteert rigoureus. Dat levert een hoge kwaliteit op. Alleen ‘Primrose Hill’ valt een beetje uit de toon, maar dat ligt grotendeels aan het ouderwetse bom bom-bom baslijntje. De meeste songs gaan natuurlijk over liefdes die maar van een kant komen, niet goed voor je zijn en vaak maar beter verbroken kunnen worden. ”Why does it hurt when we always make up? Why does it feel so good when we break up?”. Dat hoort ook bij deze periode in het leven.
Max Jury werd in 2014 bij het grote publiek geïntroduceerd als voorprogramma van Lana del Rey, die zelf groot genoeg is geworden voor de Ziggo Dome. Sindsdien heeft hij een stormachtige ontwikkeling meegemaakt. Drie jaar na zijn debuutalbum is de sjofele Mid-West look ingeruild voor een mondainere verschijning. Met een donkere jas en zijn kortere kapsel kijkt hij ons – in het gekleurde licht van het toekomstige sterrendom – zelfverzekerd aan; op weg om een verdiende plek in de muziekwereld op te eisen.
Tio Gringo - This Functional FamilyHet is altijd weer lekker als je een Nederlandse band krijgt voorgeschoteld...
Charly Bliss - Young Enough Alles aan Charly Bliss moet de luisteraar doen geloven dat het hier gaat om...