2019-07-30
Noem muziek uit de Achterhoek. Tien tegen één dat je dan Normaal zegt. Als het aan Wilco Hijink ligt, denk je straks Nieuwegrond. Hij timmert met zijn band druk aan de weg om een nieuwe paragraaf aan de muziekgeschiedenis toe te voegen. Nou ja, nieuw? Er wordt wel flink teruggegrepen naar de jaren tachtig. Helemaal verrassend is dat niet. Wilco is namelijk al jaren de zanger van Toe Maar, door de Volkskrant gerekend tot de vijf beste tributebands van Nederland. Succes met andermans werk valt echter in het niet bij het maken van eigen teksten en muziek. Met een idee voor een eigenzinnige Nederpopplaat haalt hij daarom in 2015 gitarist Vedran Mircetic (De Staat) en toetsenist Matthijs Stronks (Donnerwetter) over om mee te doen met zijn band.Drie jaar later treedt Nieuwegrond naar buiten met een paar singles en een optreden tijdens – hoe kan het ook anders – de Zwarte Cross. En nu is er dan het album Polyamorie. Een regelrecht feestje! tien nummers, de meeste net geen drie minuten, die zo makkelijk in het gehoor liggen, dat je vrijwel direct kunt meezingen. ‘Ken Ik Jou Niet Ergens Van’ is de titel van de opener. “Ja, natuurlijk”, is het antwoord. Dit is een mix van de allerbeste ingrediënten van bands als Toontje Lager, Het Goede Doel en Doe Maar, aangevuld met de onvermijdelijke Nederlandstalige hiphop van nu. Het frisse karakter van bands van toen is wel verruild voor het meer vunzige imago van Maaskantje. Dat komt het meest naar voren in ‘Cocktails’ en ‘Meisjes Met Bagage’. De titel van het album is naar eigen zeggen het gevolg van oeverloos slap geouwehoer. Maar deze is vast niet zo toevallig als wordt voorgesteld. Trek het hebben van meerdere liefdesrelaties tegelijkertijd door naar de muziek en de link is al snel gemaakt. Daarnaast is het een indicatie voor het soort publiek dat ze aanspreken; studentikoos genoeg om moeilijke woorden te begrijpen en de ironie te doorzien.
Nieuwegrond heeft met Polyamorie een juweeltje in handen. De muziek klinkt vertrouwd genoeg om meerdere generaties aan te spreken. Ze kunnen nog meesurfen op de toppen van de eighties revival die door het land waart. De teksten en het imago zijn grappig genoeg om elk feestje uit het slop te kunnen trekken. Maar het neigt juist wel naar die gimmick waar ze voor willen waken. De tour langs parenclubs heeft dat effect versterkt. Een opvolger die in het verschiet ligt voor 2020, gaat heel anders klinken en ogen, waarschuwt Wilco alvast. Dat hij zich daarbij met Bowie vergelijkt, toont aan waar de ambities liggen. Met de muzikaliteit die uit dit album spreekt, hoeven we dat niet te zien als teken van megalomanie.
Jakuzi - Hata PayiIn 2017 kregen we Fantezi Muzik op het bureau gesmeten. Terwijl de...
Charades - Floating Een paar maanden geleden bezocht ondergetekende poppodium Bibelot voor de...