VERSLAG: Lostprophets - 16/4 - Melkweg

Lostprophets - 16/4 - Melkweg

Het zal even wennen zijn geweest voor de heren van Lostprophets, dat kleine zaaltje in Amsterdam. De Melkweg is immers niet te vergelijken met de arena’s die de band in Groot-Brittannië platspeelt. Maar helaas, de combinatie van emo en rock is in Nederland nu eenmaal geen populair genre, hoezeer juist de Lostprophets er ook hun eigen draai aan hebben gegeven. Desalniettemin is de Melkweg stijf uitverkocht, iets dat geheel terecht is gezien de kwaliteit van het meest recente album, The Betrayed. Daarmee trapt de band dan ook af, op een opvallend vroeg tijdstip overigens.

In tegenstelling tot wat op het album het geval is, volgt niet ‘Dstryr and Dstryr’ op de opener ‘If It Wasn’t For Hate We’d Be Dead By Now’, maar is het de beurt aan ‘It’s Not The End Of The World But I Can See It From Here’, de eerste single. Dat is te merken ook, aangezien het publiek flink tekeer gaat en uit volle borst meezingt. De Lostprophets hebben namelijk niet alleen een neusje voor lange, bijkans bizarre songtitels, maar ook voor bijzonder aanstekelijke nummers. Zodoende gaat het nieuwe materiaal er net zo gemakkelijk in bij het publiek als de wat oudere nummers, zoals ‘Burn, Burn’, afkomstig van het album Start Something. Werk van het album Liberation Transmission laat vooralsnog op zich wachten. Een van de veel gehoorde klachten over het materiaal van dat album was dat het nogal gepolijst en poppy klonk. Dat de band dit recht heeft willen zetten met haar nieuwe album blijkt wel uit het vlammende ‘Next Stop Astro City’, waarbij de glanrol voor de drummer weggelegd is. Na al dit geweld vind de band het blijkbaar tijd voor iets luchtigers, en dat krijgt het publiek voorgeschoteld in de vorm van ‘Can’t Catch Tomorrow’ en ‘Last Summer’.

Terwijl de nummers voorbij komen, bekruipt je het gevoel dat de Lostprophets niet helemaal gelukkig is met haar bescheiden rol op het continent, en de daarbij behorende kleine zaaltjes. Want hoe groots sommige nummers ook moge klinken, in een zaaltje als de Melkweg komen ze niet helemaal tot hun recht. Naarmate de show vordert lijken de bandleden zich dan ook meer en meer te gedragen alsof ze zich in een kroegje bevinden, met het bijbehorende gebral. Het is allemaal goedbedoeld, maar het neemt teveel tijd in beslag. Bovendien zijn de heren vanwege hun Welsch accent voor het gros van het publiek amper te verstaan. Maar goed, uiteindelijk werkt een nummer als ‘Last Train Home’ altijd en overal, zo ook hier in de Melkweg.

De prijs voor beste uitvoering van de avond gaat echter naar ‘Where We Belong’, dat met zijn ronkende refrein bovendien bijna net zo meeslepend is als ‘Last Train Home’. Meeslepend is ook ‘Everyday Combat’, al was het alleen maar vanwege de screams van Sean Smith, de zanger van het voorprogramma The Blackout. De afsluiter is, hoe kan het ook anders, ‘Shinobi Vs. Dragon Ninja’, het eerste grote succes van de band. Helaas heeft de band echter nog een toegift achter de hand. Doorgaans is dat goed nieuws, maar in dit geval betekent het de nekslag voor een concert waar opzich helemaal niets mis mee is. De band speelt namelijk ‘The Light That Burns Twice As Bright’. Notabene het nummer dat in de officiële facebook poll van de band als minst gewaardeerde nummer van ‘The Betrayed’ uit de bus kwam. Een groot deel van het publiek staat er dan ook bij, en kijkt ernaar. Vervolgens verdwijnt de band en floepen de lampen in de zaal aan, het publiek verbouwereerd achterlatend. Tot boe-geroep leidt het net niet, maar de ontevredenheid lijkt te overheersen. Een gemiste kans als geen ander.