VERSLAG: Arctic Monkeys - 11/11 - Heineken Music Hall

Arctic Monkeys - 11/11 - Heineken Music Hall

Het kan snel gaan met een band, zo ook met de Arctic Monkeys. In amper vier jaar tijd heeft het viertal het ver geschopt. En wanneer je met drie albums onder de riem twee keer achter elkaar in een nagenoeg uitverkochte Heineken Music Hall staat, kun je met recht zeggen dat je een grote band geworden bent. Maar eerder dit jaar moet de band toch van de roze wolk gevallen zijn. Humbug (recensie), het meest recente album van de band werd namelijk niet overal even positief ontvangen. Vanavond zal dan ook uit moeten wijzen of de band de juiste koers heeft uitgestippeld, of dat ze simpelweg even verdwaald zijn.

Precies om kwart over negen gaat het gordijn open en treffen we de vijf silhouetten, badend in het licht en omgeven door rook op het podium aan. Al snel klinken de omineuze klanken van ‘Dance Little Liar’, afkomstig van het gewraakte Humbug-album. De band, voor de gelegenheid aangevuld met een vijfde lid die toetsen voor zijn rekening neemt, maakt het zichzelf dus niet gemakkelijk. De kwaliteit van de uitvoering maakt echter een hoop goed. De belichting is subtiel, afkomstig van een tiental lichtunits. Qua uiterlijk lijken ze zo van de schroothoop te zijn gekomen, maar het geeft een beetje het theatrale effect dat de band van nature mist. Van enige podiumpresentatie hebben de heren namelijk geen brood gegeten. Maar met een nummer als ‘Brainstorm’ is daar in feite ook geen noodzaak toe. Zeker niet wanneer er aan weerszijde flinke videoschermen oplichten waarop de bandleden in veel detail te volgen zijn. Met name de verbeten blik en vlammende spel van drummer Matthew Helders is een lust voor het oog.

‘Brainstorm’ vormt de opmaat voor meer stevig werk, met als eerste hoogtepunt de uitvoering van ‘I Bet You Look Good On The Dancefloor’. Het nummer wordt met enthousiasme ontvangen, maar niet in de mate waarin je het zou verwachten. Het publiek wordt dan ook niet echt bij de show betrokken. Datzelfde publiek laat het dan ook een beetje afweten wanneer de band een drietal nummers van Humbug de revu laten passeren, te weten ‘My Propellor’, ‘Crying Lightning’ en ‘Dangerous Animals’. Met de kwaliteit van de nummers is echter niets mis. Met name de ronkende bassen van laatstgenoemde zijn indrukwekkend. De band is het spelen dan ook geenzins verleerd.

Het overgrote deel van de setlist is een goede mix van werk afkosmstig van alle drie de albums, zoals ‘The View From The Afternoon’, ‘If You Were There, Beware’ en ‘The Jewellers Hand’, maar de vlam slaat nooit echt in de pan. Daar veranderen ook de confettikanonnen en de prima neergezette sfeer van afsluiter ‘Secret Door’ niets aan. Zeker niet wanneer de toegift bestaat uit tamelijk nietszeggende nummers als ‘Fluorescent Adolescent’ en ‘505’. Dan heb je het principe van een toegift toch niet helemaal begrepen. Zodoende lijkt het concert achteraf gezien in feite niets meer dan aan lange aanloop naar de monsterhit ‘When The Sun Goes Down ‘, welke aan ‘Secret Door’ vooraf ging. Dat is een even jammerlijke als ook veelzeggende contatering.