2014-09-05
Vallenfyre is een Engelse gelegenheidsformatie die in 2011 is geformeerd door Gregor Mackintosh, in het dagelijks leven vooral bekend als gitarist van Paradise Lost. De dood van zijn vader bracht hem er toe om Vallenfyre op te richten, en zo lucht te geven aan zijn frustraties en verdriet. Samen met gitarist Hamish Glencross (ex-My Dying Bride), bassist Scoot (Doom) en drummer Adrian Erlandsson (Paradise Lost) bracht Mackintosh het eerste, goed ontvangen, album A Fragile King uit. Nu is er de opvolger die de titel Splinters draagt.Splinters staat vol met metal die we gerust oldschool mogen noemen. Het hele album lang switcht de band tussen grindcore , oude deathmetal (zoals we die kennen van de Zweedse bands uit de begin jaren negentig) en elementen uit de doommetal.
De grunt op het album wordt verzorgd door Mackintosh die daarmee behoorlijk wegkomt, al heeft hij niet de power die de echt grote grunters hebben. Maar door een perfecte productie klinkt het heel acceptabel. Daarbij kan de muziek natuurlijk al helemaal niet stuk. Wat wil je ook als je twee van de beste Engelse metalgitaristen bij elkaar brengt. De gitaarlicks van Mackintosh zijn uit duizenden te herkennen en lijken soms weggelopen te zijn van een album van Paradise Lost. Wel anders zijn de riffs met het typische Zweedse gruizige geluid die we ook kennen van Entombed, Dismember en Bloodbath. Doordat dit alles is gekoppeld aan een aantal machtige en afwisselende songs is het album zeer prettig te beluisteren. Nergens kent de plaat een zwak moment en de snelle grindcore-achtige stukken worden mooi afgewisseld met in treurige doomsongs.
Het album start al direct met ‘Scabs’ dat begint met een creepy gitaargeluid en Paradise Lost-achtig gitaarwerk, waarna na een minuut de band gelijk in de vijfde versnelling er in knalt en een prachtige Entombed-achtige song tot ontwikkeling komt. Het daarop volgende zeven minuten klokkende ‘Bereft’ doet aan een beetje aan My Dying Bride , maar toch vooral aan de allereerste Paradise Lost plaat denken. Net zoals het treurige ‘Aghast’ en het afsluitende titelnummer dat eveneens oude Paradise Lost tijden doet herleven. Dit soort trage nummers worden door de prachtige riffs en gitaarlicks van de heren Glencross en Makintosh tot ware pareltjes verheven.
Tussen al dat fraais horen we ook nog een paar snelle en korte nek-verrekkers die gezegend zijn met namen als ‘Instinct Slaughter’ , ‘Thirst For Extinction’ en ‘Cattle’. Daartegenover staat dan weer een log groovend nummer als ‘Dragged To Gehenna’. Het zorgt zodoende voor voldoende afwisseling zodat Splinters een plaat is die duidelijk maakt dat we hier met vier zeer goede muzikanten te maken hebben, die ook nog eens een prima onderlinge chemie hebben. Het levert een mooie plaat op.
.jpg)
Crowbar - Symmetry In BlackHet Amerikaanse Crowbar is een van de bekendste bands binnen de sludgemetal...
.jpg)
Hundreds - Aftermath Het Duitse electropop duo Hundreds bestaat uit broer en zus Milner. Zus Eva...