2011-10-13
Zo eens in de zoveel tijd staat er een bandje op dat punkrock naar een hoger niveau tilt. We noemen een Autopilot Off, een Bodyjar en dit jaar nog een Heartsounds. In navolging van dat soort bands kan Living With Lions naadloos opgenomen worden. Hun nieuwe plaat Holy Shit getuigt van een prima gevoel voor hoe je punkrock in deze tijd nog interessant kan maken. Living With Lions doet namelijk een ding heel erg goed: melodie, power en bijna anthem-achtige teksten en zanglijnen combineren. Waar de meeste bands slechts slagen in het maken van beukwerk of juist verzuipen in melodietjes. Of verzanden in emo-achtig gehuil of geschreeuw. Vandaar ook dat het persbericht terecht vermeldt dat de band zowel de doorgewinterde hardcore-punkfan kan bekoren, als de meest extreme regenboogpuber.
Het vijftal uit Vancouver weet op hun tweede plaat te overtuigen dat punkrock niet dood of uitgemolken is. Neem een liedje als ‘Regret Song’. Waarin uitermate fel wordt geopend met stevige riffs en knallende, stuwende drums. Vervolgens neemt zanger Stuart Ross het stokje perfect over tot aan een meeslepend refrein. Opvallend is ook de meerstemmigheid in de gevarieerde zanglijnen, waar vaak ook nog eens een tegendraadse tweede gitaarlijn onder zit.
Opvallend is ook ‘In Your Light’, waar juist rustig wordt geopend, om vervolgens met een vooral qua drums snoeihard couplet door te gaan. Het refrein is dan weer een oase van (relatieve) kalmte. En dit is niet het enige nummer waar de band perfect de afwisseling en daarmee de balans weet te vinden tussen brute punkrock en melodische rock. Met vaak een ongewone opbouw van nummers en onverwachte tempo- en melodiewisselingen weet de band de nummers op Holy Shit naar een ver bovengemiddeld niveau te stuwen.
Fijnste nummer op het album is ‘Whatever You Want’ met fijne breaks, een dito opbouw en een poppy refrein waarbij meezingen na een keer horen al verplicht is.
Uiteindelijk kan gesteld worden dat er geen slechte nummers op dit album staan en dat er louter een hommage wordt gebracht aan een genre waar zoveel dertien-in-een-dozijn bands elke keer weer een smet op aanbrengen. Je hoeft geen lokje te hebben om emotie in teksten over te brengen en je hoeft niet te schreeuwen of kermen om hard te klinken. Juist een goede dosering van de herrie, de juiste opbouw en veel verrassende gitaar- en zanglijnen maken Holy Shit tot een van de punkrock-albums van het jaar.
Gavin DeGraw - SweeterDe 34-jarige Gavin DeGraw dobbert zijn hele carrière al van de ene naar de...
Livstid - Livstid Het uit Noorwegen afkomstige Livstid zet zich met het gelijknamige Livstid...