2011-06-07
Met Mirrored leverde de experimentele rockband Battles in 2007 één van de meeste interessante platen van de afgelopen tien jaar uit. Het was één van de eerste cd’s waarop het werk van mens en machine - warme en koude klanken - perfect samensmolten. Dankzij de semi-hit ‘Atlas’ was het ook één van de weinige, bijna volledig instrumentale albums die op mainstream succes mocht rekenen. ‘Atlas’ werd zelfs gebruikt als officiële themesong van de uiterst succesvolle Playstation 3-game LittleBigPlanet. Mirrored kreeg door de apartheid de meest uiteenlopende beoordelingen, van twee en een halve ster op Festivalinfo tot een negen komma vijf van Pitchfork. En nu is er na vier jaar én het vertrek van ster-bandlid Tyondai Braxton eindelijk een opvolger: Gloss Drop. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: hoewel Gloss Drop toegankelijker is dan Mirrored, is Battles nog steeds geen band die gewaardeerd gaat worden door liefhebbers van conventionele muziek. Het album bestaat nog steeds voornamelijk uit lange, volledig instrumentale nummers zonder dikke refreinen. De drempel waar je overheen moet om de wondere wereld van Battles binnen te gaan, is echter wel drastisch verlaagd. Mirrored werd door verschillende recensenten omschreven als 'de soundtrack van een comic'. Gloss Drop is te omschrijven als ‘de soundtrack van een zomers dagje pretpark’. Hoewel de grote hits als ‘Atlas’ ontbreken, is de algehele vibe van de plaat veel aantrekkelijker voor een groter publiek.
Zo is de eerste single ‘Ice Cream’, met een vocale bijdrage van de Chileense discokoning Matias Aguayo, de meest aanstekelijke Battles-track tot nu toe. Eén van de verbeteringen die de band heeft doorgevoerd, is dat er geen smurfenkoortje meer meezingt in de nummers. Er zijn gasten ingeschakeld voor de tracks met zang, wat de variatie goed doet. Gary Numan kermt bijvoorbeeld mee op rollercoasterride ‘My Machines’ en dankzij de samuraistem van Yamatake Eye groeit het traag op gang komende ‘Sundome’ gaandeweg uit tot een bombastische afsluiter. De lijm die alles samenhoudt zijn de fenomenale instrumentale kunsten van de vaste bandleden Ian Williams, Dave Konopka en John Stanier. Vooral laatstgenoemde drukt zijn stempel op het Battles-geluid. Zonder Stanier’s drumkunsten in bijvoorbeeld ‘Africastle’ en ‘Wall Street’ zouden deze nummers veel minder sterk zijn.
Met Gloss Dropheeft Battles een opvolger van een (waarschijnlijk) klassiek album afgeleverd dat niet onderdoet voor zijn voorganger. Het is een prachtige aanvulling op de discografie van de band, waar nu twee platen in staan die op hele verschillende manieren even briljant zijn. Hopelijk kost het Battles niet wéér vier jaar om met een opvolger op de proppen te komen. Een beetje muziekliefhebber maakt dit soort fijne uitstapjes minstens één keer per zomer.
Eerdere recensies van Battles:
- 25-05-2007: Mirrored.
When Saints Go Machine - KonkylieWie op zoek is naar een leuke, innovatieve elektropopgroep moet eens naar...
Racoon - Liverpool Rain Before You Leave haalde in 2008 bij lange na niet het niveau van Another...