VERSLAG: The Last Shadow Puppets - 07/04 - Paradiso

The Last Shadow Puppets maken hooggespannen verwachtingen waar

Hoewel het nieuwe album van The Last Shadow Puppets pas op 1 april verscheen was er al wekenlang een buzz rondom de band. Tickets waren in no time uitverkocht en op Ticketswap stonden meer geïnteresseerden dan ooit, zonder dat er enige kaart tegenover stond. Niet zo gek aangezien er bij dit concert het strenge beleid was dat je alleen naar binnen kon met tickets op naam en ID als bewijs.

Door al een paar maanden stuk voor stuk wat singels uit te brengen bleef de interesse geprikkeld. Het superteam bestaande uit Alex Turner van Arctic Monkeys en Miles Kane van The Rascals weten een goede hype te creëren. De nummers Bad Habit en Aviation bleken bij nader inzicht niet helemaal representatief te zijn voor de rest van het album. Deze poppy nummers vallen dan ook als eerste op bij de eerste luisterbeurt van Everything You’ve Come To Expect. De rest van het album bestaat uit ballads die op het eerste gehoor wat eendimensionaal lijken. Na de plaat vaker opgezet te hebben blijkt er meer diepgang in te zitten.

Dan is het tijd om de nieuwe nummers live te aanschouwen. Het is inmiddels acht jaar geleden dat het eerste album uitkwam en de mannen tevens in Paradiso stonden. Het is afwachten of het concert weer net zo fenomenaal wordt als toen en hoe de nieuwe nummers live overkomen.

De hooggespannen verwachting in de zaal is voelbaar. Dit is het concert waar je bij moet zijn. Turner en Kane worden dan ook met een luid applaus verwelkomd door het enthousiaste publiek. Met opener Calm Like You wordt meteen duidelijk dat het weer muzikaal staat als een huis. Na het nummer loopt Turner zwalkend over het podium. Hij lijkt dronken maar al gauw blijkt dit een act te zijn. Iemand die zo loepzuiver zingt en speelt kan niet al te veel onder invloed van iets zijn. Meteen daarna wordt titelnummer The Age of the Understatement van het eerste album ingezet. Een bombastisch filmisch nummer wat overweldigd. Hiermee is gelijk de toon voor de rest van het optreden gezet.

Live blijken de meer uptempo nummers van het eerste album en de ballads van het tweede album elkaar goed in balans te houden. Gedurende het concert lijkt Turner zijn act op te geven en er vol voor te gaan al blijft hij onverstaanbare dingen naar het publiek roepen. “Fuck you” was in ieder geval wel te verstaan. Wat dat betreft steelt Kane meer de show door wel interactie te zoeken met het publiek. Waar Kane acht jaar geleden nog wat in de schaduw stond van zijn maatje zijn ze tegenwoordig een stuk gelijkwaardiger. Muzikaal zijn ze dat altijd al geweest, de stemmen zijn soms zo hetzelfde dat je ze niet uit elkaar kunt houden.

Halverwege de show, wanneer er een paar ballads elkaar opvolgen, lijkt het even in te zakken. Gelukkig wordt dit al snel goedgemaakt met muzikale intermezzo’s waarbij er ook wat ruimte is voor de andere bandleden om te soleren. Want de rest van de band speelt ook ontzettend strak. De bassist staat lekker te funken en de strijkers houden het element van filmmuziek levend.

Na 1,5 uur zit het eerste deel van het concert erop. Waar Turner vroeger niet van de toegiften was heeft hij zich braaf geconformeerd aan de standaard. De toegift wordt geopend met I Want You (She’s So Heavy). Een cover van The Beatles die ze acht jaar geleden ook deden. Deze keer is het muzikaal echter een stuk spannender. Standing Next To Me is de afsluiter van de avond, waarbij goede vrienden Kane en Turner bijna verstrengeld in elkaar eindigen. Het publiek kan tevreden Paradiso verlaten. Dit was weer een concert waar nog lang over nagepraat zal worden, net als in 2008.