VERSLAG: JD McPherson - 15/01 - Melkweg

JD McPherson

Alles aan JD McPherson ademt retro. De zanger belande in 2012 met, het in 2010 uitgebrachte, Signs and Signifiers in de schijnwerpers van de internationale muziekliefhebbers. De plaat bood een hoofdrol voor de swingende saxofoonklanken in combinatie met McPherson zijn fijne stem en deed denken aan de hoogtijdagen van Chuck Berry, Fats Domino en Elvis Presley. Na een afwezigheid van twee jaar staat de muzikant donderdag weer in de Melkweg.

Dit uiteraard in het kader van zijn aankomende plaat Let The Good Times Roll. Het geluid lijkt wat meer in de richting van de gitaar georiënteerde rock ’n roll geschoven te zijn. De saxofoon wordt regelmatig ingeruild voor een tweede gitaar. De momenten dat hij gespeeld wordt lijkt het blaasinstrument weg te vallen tegen het volle bandgeluid. Ook qua uiterlijk heeft McPherson vanavond, met zijn baardje van een paar dagen, meer gemeen met de gemiddelde rocker dan een retro artiest als Nick Waterhouse. Dit geldt echter niet voor alle bandleden.

JD McPherson is gekomen om te swingen en dat doet hij zeker. Zoals het rock ’n roll beaamt, passeert gelijk in het eerste nummer al een degelijke solo op het orgel. Doordat er regelmatig teruggegrepen wordt op makkelijk meeklapbare ritmes en dito refreinen wordt de muziek, op het eerste gezicht, snel overgenomen door het publiek. ‘Fire Bug’ wordt voortgestuwd door een agressief orgel ritme en vormt al vroeg in de set één van de hoogtepunten.

Het best is JD McPherson echter wanneer er ruimte wordt opgebouwd voor een stukje psychedelische rock. Dan schuurt de band tegen The Doors aan. Heerlijk laat hij zijn gitaar tegen de staande bas in janken. Het gros van de avond is echter gericht op het vertrouwde rock ’n roll geluid. Dat gedeelte blijft bij vlagen helaas wat vlak en voorspelbaar. Nergens ontstaat de spontane behoefte om de heupen los te gooien. Of het komt door de te gemakkelijke refreintjes van de nieuwe nummers, de relatieve voorspelbaarheid of het publiek dat geen enkele reden ziet om haar mond te houden blijft de vraag.

Misschien dat dit nogmaals onderstreept waarom JD McPherson de belichaming van de populaire retro beweging is. JD McPherson is geen Elvis Presley en/of Chuck Berry. Daardoor komt het dat sommige momenten de muziek ietwat geforceerd en te overdacht aan voelt. Desondanks biedt JD McPherson een onderhoudende avond rock ’n roll, soul en blues. In de toegift bewijst hij nogmaals zijn muzikaliteit door te verrassen met een heerlijk stukje reggae tijdens een cover van 'Keep On Running’.