VERSLAG: White Denim - 16/5 - Melkweg

White Denim sprankelt

Twee minuten voor het officiële aanvangstijdstip staat White Denim al op het podium van de Melkweg. Gelukkig ligt hier gretigheid aan ten grondslag en niet het snel klaren van het werk om vervolgens de rest van Amsterdam onveilig te gaan maken. De belangrijkste indruk die de Texanen achterlaten is dat ze nog steeds liefhebbers zijn. Hun mix van rock, psychedelica en blues heeft altijd een jazzy inslag. In feite is het daardoor een hypermoderne vorm van fusion en dat pakt live nog een stuk beter uit dan op de albums al het geval is.

Drummer Joshua Block eist van het kwartet het minst de spotlights op, maar is cruciaal voor de steeds terugkerende jazzbodem. Hierop kunnen de anderen naar hartelust pielen en ten opzichte van de drums tegendraadse ritmes produceren. Het is onmogelijk om vat te krijgen op White Denim. Alle kanten vliegt het uit, maar desalniettemin raken de liedjes bijna nooit bedolven onder de experimenteerdrift. Alleen ‘Start To Run’ kent te veel gepiel voordat de heren to the point komen.

Van show hoeft het kwartet het niet te hebben. James Petralli gebruikt zijn microfoon voornamelijk om te zingen. Tussen de nummers heeft hij weinig te melden op enkele beleefdheden na. Afgaand op zijn gitaarspel zou je anders verwachten. Hij beheerst zijn instrument namelijk volledig en maakt daar gebruik van door voortdurend complexe riedels en treffende akkoorden af te wisselen. Het mooie aan White Denim is dat er aan de andere kant van het podium nog zo een staat. Bij ‘Come Back’ kunnen ze blijkbaar niet kiezen wie lead guitar speelt, dus doen ze het allebei. Perfect op elkaar ingespeeld zijn krijgt hier het ultieme voorbeeld.

Zoals eerder vermeld is het allerminst een show om de show. De enige visuele traktatie is het zien van over gitaarhalzen kronkelende vingers. Bassist Steven Terebecki trekt ook geen gekke bekken bij de stunts die hij uithaalt wat betreft zijn spel, maar is toch de blikvanger van de band. Met zijn rood en witte pet lijkt het alsof Ash Ketchum (iets met Pokémon voor de oudere en allerjongste lezers) staat te bassen. Qua formaat zou het een twaalfjarig neefje kunnen zijn. Desalniettemin is hij de kleine grote man. In het indiecircuit zijn er niet veel muzikanten die hun instrument met zo’n schijnbaar gemak bespelen, terwijl het hors catégorie is wat ze doen.

Twee hoogtepunten van de set zijn ‘Bess St.’ en ‘Cheer Up/Blues Ending’. Terwijl de band in eerstgenoemde toont dat garage rock ook muzikaal uitdagend kan zijn, is het tweede nummer kenmerkend voor de White Denim vibe. Het is speels en nooit opgefokt. Na al dit moois kunnen de vier heren het zich veroorloven om in hun toegift ook minder goed materiaal als ‘Tony Fatti’ te spelen. Qua experimenteren gaat het in het laatste kwartier echter nog een niveau hoger, zodat de op plaat mindere nummers fier overeind blijven. Unieke band.