2016-05-16
Progrock in Nederland is teveel een ondergeschoven kindje, terwijl er toch uitstekende bands en artiesten in ons land rondlopen. Ook zijn er genoeg liefhebbers voor het genre te vinden. In vroeger jaren hadden we natuurlijk toppers als Focus, Alquin en Kayak. Maar als we naar de tegenwoordige tijd kijken zie je dat Iemand als Arjen Lucassen veel heeft gedaan om Nederprog op de kaart te zetten en ook een prima band als Knight Area heeft redelijk wat succes. De voormalig bassist van die band, Gijs Koopman, plukt tegenwoordig aan de snaren in Ulysses, een Nederlandse progrockband die al sinds 1998 aan de weg timmert. De nieuwste plaat heet #eMotion en is het meest consistente werkstuk van Ulysses tot nu toe. Of het met de komst van Gijs Koopman te maken heeft is niet te zeggen, maar dat de man met zijn superieure basspel een welkome aanvulling is moge duidelijk zijn. Het album is een conceptalbum dat handelt over emoties in al zijn gedaanten. Zo hebben alle nummers allemaal een emotionele titel meegekregen en zo klinkt de muziek dan ook. Voor je het weet is het album een oorwurm van jewelste die vooral de emotie euforie in je doet losbarsten.
De meeste songs op #eMotion zijn, ondanks dat ze over het algemeen vrij lang duren, puntig en regelmatig vrij stevig. Steviger dan op de vorige twee platen. Zo bevat opener ‘Disgust – Sleeping Death’ zelfs een voorzichtige grunt. Maar ook het gecompliceerde ‘Happiness – Honk If You’re Happy’ knalt er met een stevige riff in. Opvallend in dit nummer is het ouderwetse orgeltje dat heerlijk op de achtergrond meejengelt. De riffs en puntige gitaarloopjes van Sylvester Vogelenzang de Jong zijn op de hele plaat lekker prominent aanwezig, het toetsenwerk van Ron Mozer is helder en de ritmesectie is door het dwingende spel van Koopman niet meer van zijn stuk te brengen.
Opvallend is ook dat Michael Hos nog een stuk beter is gaan zingen. Zijn stem rijpt met de jaren en hij doet in ‘Sadness - Lost What Was Not Mine’ enigszins aan de rustige kant van Bruce Dickinson denken. Dit nummer is dan ook een van de meest toegankelijke op het album. De zang van ene Petra Honing, tegen het einde van de song, geeft het nummer een flinke meerwaarde.
Het is jammer dat Ulysses niet heel productief is, #eMotion is pas het derde volledige album van de band. We hebben na de fraaie voorganger The Gift Of Teras maar liefst zeven jaar moeten wachten op dit album. Het is echter wel zeer de moeite waard. #eMotion klopt aan alle kanten en zet Ulysses definitief in de voorhoede van de Nederprog.
.jpg)
Caliban - GravityHet Duitse Caliban maakt alweer een flink aantal jaren, in dezelfde...
.jpg)
Double Veterans - Space Age Voyeurism De jonge honden van Double Veterans maken op hun eerste volwaardige album...