.jpg.jpg)
2012-02-21
Als gitarist van The Black Crowes was Rich Robinson op zijn 25e al wereldberoemd. Tijdens een tijdelijke pauze van de band vormde Rich Robinson reeds een eigen band onder de noemer Hookah Brown om zich heen. Net toen het gezelschap op stoom begon te raken viel het weer uit elkaar en sindsdien neemt Rich Robinson onder zijn eigen naam nog muziek op. Through A Crooked Sun is de tweede solo plaat van de gitarist.Robinson is duidelijk de kant opgegaan van progressieve bluesrock. Na enkele middelmatige nummers komt hij helemaal op gang met enkele zeven minuten durende epossen. ‘Follow You Forever’ is daarin het absolute hoogtepunt. Vanuit een simpel akoestisch gitaardeuntje bouwt het nummer zich krachtig uit om daarna weer terug te keren naar de basis. Vooral de dreigend klinkende slidegitaar werkt goed. Het daaropvolgende ‘Standing On the Surface of the Sun’ schittert volgens het zelfde principe. De muziek straalt rust uit en daaroverheen laat Robinson zijn gitaar jengelen. De compositie weet van begin tot einde de luisteraar fantastisch mee te slepen.
In een cover van Fleetwood Mac’s ‘Station Man’ laat Robinson zich wat meer van een rock-kant horen. Dit is ook een nummer dat veel meer single potentie heeft door de traditionelere productie. Dit principe werkt minder goed op ‘Lost and Found’. Een nummer waarbij Robinson zich, met name in het refrein, veel te veel probeert te overschreeuwen.
Naar eigen zeggen is Through A Crooked Sun vooral een hobbyproject. Het moet ervoor zorgen dat Rich Robinson nog in zijn element blijft bij The Black Crowes. Dat zal zeker kloppen. Het album is met zijn zestien, grotendeels lange nummers tot de laatste seconde gevuld. Met gastoptredens van rijzende sterren in het blueslandschap als Warren Haynes moet dat ook een gezellige boel geweest zijn in de studio. Op enkele weinigzeggende rocknummers na is Through A Crooked Sun een ontzettend lekkere, vrij klinkende bluesrock plaat.
.jpg.jpg)
Plastic Operator - Before the Day is OutJe hebt slechte hoezen en episch slechte hoezen en ik vreet m’n sokken op als...
The Phenomenal Handclap Band - Form & Control Zo nu en dan krijg ik cd’s te recenseren die ik zelf niet uitgekozen zou...