2011-02-21
Goede bands die op de juiste manier een ‘fuck-it-mentaliteit’ hebben, hebben vaak een streepje voor. Neem nu het Friese Ilanois. Speelde in 2007 24 optredens in 24 uur. Resultaat: Benelux-record. Of hun nieuwe trucje: de band liet doodleuk hun nieuwe album produceren door Simon Gogorly (U2, No Doubt), maar lieten het heerschap het album niet mixen. Dat kon Barny Barnicott (Editors, Placebo) beter, vonden ze. Hoezo heerlijk hondsbrutaal?!Voorwaarde voor dat soort geintjes is dat je ook echt wat weet neer te zetten. Gelukkig doen de heren dat met hun nieuwe plaat Chase The Sundown With Me. Het tien nummers tellende schijfje is een absoluut pareltje in de huidige pop/rockscene van Nederland. Zonder dat de nummers op elkaar lijken of maar in elkaar overvloeien, weten de Friezen een geheel neer te zetten waar je van blijft smullen, elke song lang.
Volgens de heren zijn kosten noch moeite gespaard. Dat is te horen. Het album klinkt vol, gelikt, maar tegelijk zit er een lekker vet en rauw randje aan de platen. De nummers kleven aan je gehemelte, zonder dat dat vervelend is.
De afwisseling, die ten toon wordt gespreid is een luxe. Neem nummers als de titelsong ‘Chase the Sundown with Me’ of ‘In Your Eyes’. Zonder schaamte wordt de versterker opengescheurd door een rauwe, rollende gitaar. De drummer maakt gehakt van zijn drumstel en zanger Ilan Palstra weet dit soort platen met zijn scherpe stem geweldig te vullen. Hulde ook voor de basgitaar, die een solide fundering neerzet onder de hardere platen, die vaak met een ietwat duistere, rustige break worden opgesierd. Extra lof voor de ‘herstart’ in ‘In Your Eyes’. De manier waarop de gitaar de opmaat start naar het einde geeft kippenvel.
Het leuke is dat ‘In Your Eyes’ wordt gevolgd door één van de mooiste liefdesliedjes van de afgelopen jaren. ‘In This Sea On This Stone’ is zo doordringend mooi geschreven. De piano en Palstra bedrijven simpelweg muzikale liefde, huilen samen om verlies; het thema van het nummer. De langzame opbouw naar een climax aan het einde was wellicht niet eens nodig, maar doet het nummer ook verre van kwaad. De band mag meegrienen, mag ook wanhopen.
Er zit geen zwak punt in het album, het ene nummer is hooguit wat minder memorabel dan het ander. De band heeft een herkenbare puntige, maar ook volle sound en een geweldige zanger. Ze weet daarmee een rijk assortiment aan nummers neer te zetten. De heren weten bakken met geluid in hele sterke, rustige nummers open te gooien, zo bewijzen ze met ‘Knowing’. En weten in ruige nummers een rustpunt in te bouwen. Ze weten vrolijkheid in ‘So Don’t Tell Me You Know’ af te wisselen met droefnis.
Veel opsmuk heeft het album niet nodig, want de plaat is gewoon uitstekend. Ilanois gaat een heel goed jaar tegemoet, dat kan haast niet missen.
Crystal Fighters - Star of LoveNaar eigen zeggen haalde de Spaans/Brits/Amerikaanse band Crystal Fighters...
Luka Bloom - 2Meter Sessions Luka Bloom , de artiesten naam van Ierse singer-songwriter Barry Moore, is...