2011-01-05
Armen vol tatoeages en hoofden die uit een reclamefilmpje van L’Oréal lijken te komen: het blijft een rare combinatie. Dit is echter niet zo als je een fan bent van screamo, één van de populairste genres bij jonge adolescenten in de Verenigde Staten. Omdat we niet meteen grote voorstanders zijn van het vermengen van metalcore en emo-pop, kijken we dan ook niet meteen reikhalzend uit naar een album dat onder deze categorie valt. Creatures, de eerste langspeler van Motionless in White, een zeskoppige band uit Pennsylvania, valt evenwel iets beter mee dan wat we gewoon zijn van dit soort gerotzooi.Begrijp ons niet verkeerd, onze afkeur ten opzichte van dit soort metal voor de Disney Channel generatie is helemaal niet veranderd, maar dit album kent nu eenmaal enkele sterktes op het vlak van muzikale invloeden en productie. Qua uitzicht heeft zanger Chris Cerulli eerst en vooral heel goed naar Marilyn Manson gekeken, zo erg dat het verschil nauwelijks merkbaar is. Muzikaal gezien gaat hij met zijn band een volledig andere toer op. Het is bijna niet te geloven, maar toch slaagt Motionless in White erin krachtig geschreeuw a la Corey Taylor van Slipknot te combineren met de gothic black metal van Cradle of Filth en de emo-pop van Jonas Brothers. Hoe je het ook draait of keert, dit soort muziek moet voor fans van elk van genoemde invloeden als een verkrachting in de oren klinken. Het lijkt bijna voor de hand liggend dat deze combinatie gewoon niet kan slagen, maar toch weet de band op sommige momenten te overtuigen. De productie klinkt al niet zo kitscherig als gewoonlijk en kan nu en dan verbazen aan de hand van enkele geslaagde effecten. Akkoord, er zijn soms wel heel bizarre keuzes gemaakt. Wanneer we bijvoorbeeld trance synths hoorden in ‘Creatures’ en ‘Count Choculitis’, konden we een licht gegniffel toch niet onderdrukken, maar toch voel je dat het nooit zo plat wordt als bij andere screamo bands. ‘Immaculate Misconception’ schudt je nu en dan hevig door elkaar en het tweeluik ‘Puppets (The First Snow)’/’Scissorhands (The Last Snow)’ vormen een mooie ode aan Tim Burtons huiscomponist Danny Elfman. Toch valt niet te ontkennen dat er ook hier vaak heel commercieel is gedacht. De slijmerig klinkende meligheid van ‘City Lights’ zouden we nog enigszins kunnen verdragen, maar wanneer ze in ‘We only come out at night’ starten met een citaat van Bela Lugosi uit de beroemde film Dracula (1931), verwachten we net iets meer dan een song die doet denken aan de puberale vampierkroniek Twilight. Ook ‘Abigail’ is op dezelfde leest geschoeid en dat is tamelijk jammer, want de band had misschien wel het potentieel om niet te klinken als dertien in dozijn screamobands.
Voor de fans van het genre moet dit weliswaar een echte topper zijn. Toch blijft het voor ons bij een schouderklopje dat vergezeld gaat van een onvermijdelijke sarcastische grijns.
Transmit Now - Downtown Merry-Go-Round Transmit Now is een alternatieve pop/rockband uit Orlando (Florida), tot nu...
Monga Ninja - Nocturnal Neanderthals Nocturnal Neanderthals is de vierde release van Mongo Ninja en zo klinkt...