2023-09-28
De aanprijzende sticker op het album van 5th Season belooft heel veel. Zo lezen we dat ene Durga McBroom afkomstig uit Pink Floyd meedoet op dit titelloze album van deze progrockband uit Finland. Nou is uw recensent een behoorlijke Pink Floyd-adept maar bij de naam Durga McBroom begon niet direct een belletje te rinkelen, maar ze blijkt inderdaad een van de achtergrondzangeressen te zijn die vanaf 1987 met enige regelmaat op het podium mocht staan met Gilmour, Wright en Mason (de periode na Waters). Vergeeft u ondergetekende alstublieft voor deze omissie. Een gewiekst stukje promotie voor de band is het zeker, ondanks dat de zangeres maar op drie songs te horen is, en dan ook nog niet bepaald prominent. Daarnaast speelt ene Jukka Gustavson, van Finse progrockband Wigwam, ook nog een nummertje mee op zijn Hammond orgel.Gezien de genoemde invloeden is het niet heel verrassend dat Pink Floyd als invloed wordt opgevoerd alleen houden we het dan maar op Pink Floyd-light, omdat stomweg nergens de spanning wordt gevoeld die de muziek van de Engelse giganten zo adembenemend maakt. De wat dunne en vooral saaie stem van Tapio Ylinen doet er zeker geen goed aan om die delicate sfeer neer te zetten. Eerder doet de band wat denken aan Alan Parsons Project, ook al bracht die de muziek een stuk spannender tot ons. Alle goede bedoelingen ten spijt, 5th Season beklijft aan geen kant ondanks de muzikale skills van het viertal.
Het begint al met het lange en spanningsloze instrumentale ‘In Memoriam’ dat het bal opent. Slaapverwekkender kun je een album niet openen. Het daaropvolgende ‘Daylight’s End’ is dan inderdaad te omschrijven als Alan Parsons light en om de Pink Floyd-koe nog eens goed uit te melken heten track vier en vijf doodleuk ´On The Dark Side Of The Moon, Part 1´ en ´On The Dark Side Of The Moon, Part 2´. De muziek is inderdaad een beetje geënt op deze iconische plaat, maar dan meer als afgekeurde probeersels. Toegegeven, part 2 kent dan nog wel een paar stukjes die enige spanning herbergen. Daarna kabbelt het album rustig naar het einde en wordt van uw recensent nog slechts een zacht gesnurk waargenomen. Gelukkig mist hij hierdoor het afsluitende ‘Desperate Measures’ dat vooral voor een groot deel niets meer is dan een stuitend stuk Procol Harum-jatwerk (‘A Salty Dog’).
Laat u niet verleiden door de wervende sticker, eigenlijk zou dit soort volksverlakkerij verboden moeten worden. 5th Season is niets meer dan een slappe hap, een half opgewarmde, afgekeurde Pink Floyd hap. Gaap!
Ky - Power Is The PharmacyDat muziek soms best wat mag schuren is helemaal niet erg en dat het een...
Quasi - Breaking The Balls Of History Bandjes die uit twee personen bestaan, het is altijd lekker overzichtelijk....