2023-09-03
Het nieuwste album van Lonnie Holley is geen doorsnee album. Sterker nog, wellicht dat het nieuwe project van de veelzijdige kunstenaar wel de kaders van een album overstijgt. De 73-jarige Holley, die naast muzikant ook als tekenaar, schilder, beeldhouwer, fotograaf, en regisseur faam heeft gemaakt, heeft voor Oh Me, Oh My grote namen opgeroepen. Zo horen we op de CD onder andere Michael Stipe, wie we kennen als de frontman van rockband R.E.M., Justin Vernon, bekend als Bon Iver, Sharon van Etten, Moor Mother, en Rokia Koné. En eerlijk is eerlijk, deze bijdragen zijn nodig om het album naar een hoger niveau te tillen. Voordat het album verder behandeld wordt is het essentieel om even stil te staan bij de persoon achter het nieuwe werk. Lonnie Holley is opgegroeid maar niet opgevoed in Birmingham, Alabama. In zijn geboorteplaats heeft hij een jeugd gehad waar zelfs de grootste Griekse tragedie nog niet tegen op zou kunnen. Hij was het zevende kind van een gezin bestaande uit 27 kinderen. Gebukt onder armoede had zijn moeder geen andere mogelijkheid dan hem inzetten als ruilmiddel, hoewel een fles whisky dan niet de meest voor de hand liggende keuze is. Hij kwam terecht bij verschillende pleeggezinnen waarna hij naar ‘school’ ging bij de Alabama Industrial School for Negro Children, welke uitgebreid de aandacht krijgt in ‘Mount Meigs’. Tussendoor is hij nog hersendood verklaard na een auto-ongeluk om vervolgens op zijn vijftiende vader te worden. Nu, vader van vijftien kinderen, volgt hij het voorbeeld van zijn moeder door spullen van de straat te verzamelen. Waar zijn moeder dat deed om rond te komen, verwerkt hij ze in driedimensionale werken gericht op de Afrikaans-Amerikaanse cultuur.
‘Mount Meigs’ dan. Het nummer dat niet alleen centraal staat op het album zelf, maar ook de kern vormt van de albumcover. Hierop zien we resten van de Amerikaanse vlag, alsof verscheurd, op z’n kop, met in het midden een figuur verwijzend naar de Alabama Industrial School for Negro Children. Het is lastig te beschrijven wat Lonnie Holley en een hoop anderen hier hebben meegemaakt, maar een vergelijking met moderne slavernij lijkt niet onterecht. In het nummer nemen de emoties de overhand, haalt Lonnie Holley uit naar een trauma van zo’n zestig jaar geleden, ondersteund door noemenswaardige drum van Marlon Patton.
Ook andere nummers tippen deze gebeurtenissen aan. In ‘Better Get That Crop In Soon’ gaat Holley bijvoorbeeld in gesprek met een ‘landeigenaar’ op de school, en op ‘Kindness Will Follow Your Tears’ stelt hij zichzelf gerust dat er betere tijden komen. Het album is gewaagd, zowel tekstueel als conceptueel. Waar het tekstueel getuigd van ontstellende moed, moet ook gezegd worden dat het album daarbuiten zijn kanttekeningen kent. Zo duurt het even voordat het album op gang komt, structuur krijgt, en is de zang van Holley niet altijd even verstaanbaar. Toch, datgene wat beklijft is de buitengewone bewondering voor de 73-jarige artiest, die na tientallen jaren eindelijk zijn trauma’s overwint. Meer is er niet nodig toch?
Shana Cleveland - Manzanita Shana Cleveland , die voornamelijk bekend is bij het brede publiek als...
Volosi - 200 Weeks Ago Luister één keer naar het album 200 Weeks Ago en je weet zeker dat je...