2022-11-17
Het was zeer de vraag hoe Joan Shelley het prachtige album Like The River Loves The Sea [2019] zou gaan opvolgen. Ging zij voor die opnames nog naar IJsland, de pandemie zorgde ervoor dat zij nu gebonden was aan haar boerderij in landelijk Kentucky. In het jaar dat het opnameproces duurde werd ze van het ene extreem naar het andere gestuurd: van een drukbezet tourschema naar aanstaand moederschap. Het levert een album op, waar zij zichzelf allerlei vragen stelt en zorgen uit waarover zij nog niet had nagedacht. Zoals eerder doet zij dat op haar eigen wijze: met prachtig uitgewerkte minimalistische melodieën, waarbij zij vakkundig stiltes gebruikt om met haar lieflijke stem emotieloos haar verhaal te doen. Het is opvallend hoeveel muzikanten (tien in totaal) Joan Shelley naast zich heeft om het spaarzame geluid van The Spur te creëren. Dat zijn ook niet de minsten. Naast haar vaste begeleider (en inmiddels echtgenoot) Nathan Salsburg (gitaren) en producent James Elkington - die hier ook weer meerdere instrumenten ter hand neemt- zijn daar Meg Baird (zang) en Spencer Tweedy (drums). Was het Will Oldham op de voorganger, hier is het Will Callahan die met ‘Amberlit Morning’ zorgt voor een voortreffelijk duet. Met enkel gitaren als begeleiding weet zij heel mooi haar uitzicht te verwoorden. ( “In the amber-lit morning/the sweet smell of clover coming in through the morning/as spring start to show”).
De strijkers en blazers zijn door Elkington zo goed gearrangeerd dat de nummers meer volume krijgen, zonder dat de intieme sfeer wordt aangetast. Hierdoor krijg je als luisteraar een rijk gevuld geluid, waarbij de teksten van Shelley nauwgezet stilistisch worden ingevuld. Dat hoor je het duidelijkst op het langzaam opbouwende ‘Forever Blues’ en op het majestueuze ‘When The Light Is Dying’.
Hoe goed ook de bewerkingen van Elkington zijn, het zijn de teksten en de frasering van Shelley zelf die de hoofdrol spelen. Interessant is dat zij op dit album gebruik maakt van coauteurs. Zo is daar een bijdrage van actrice Katie Peabody op titeltrack ‘The Spur’. Het zijn vooral beide nummers van Max Porter (auteur van Verdriet Is Het Ding Met Veren) die het vermelden waard zijn. ‘Breath For The Boy’ vertelt over haar weerzin die zij voelt tot alfa-mannetjes ( “Show them the man that you could have been if you weren’t so full of rage”). Hun samen geschreven ‘Between Rock And Sky’ verwoordt heel mooi de situatie waar Shelley zich in bevond ten tijde van het maken van dit album. Onder schijnbaar simpele pianoakkoorden, zingt zij ons haar gedachten toe over de aankomende geboorte en het vieren van het leven in het algemeen. “Hear the child arriving/Heaving heart’s first cry/ So sing joy and sorrow/In this fold of time” .
Shelley weet op de twaalf nummers die The Spur rijk is, de luisteraar een eerlijke uiteenzetting te geven van de vragen die haar leven nu beïnvloeden. Getuige de rust waarmee zij dit brengt, krijg je als luisteraar de indruk dat het allemaal wel goedkomt. Wederom een prachtig album van deze Amerikaanse folkzangeres.
Built to Spill - When The Wind Forgets Your Name Built To Spill heeft sinds begin jaren negentig een behoorlijke discografie...
The Burning Hell - Garbage Island Een formatie met de naam The Burning Hell doet vermoeden dat we hier te...