2022-09-18
Het Japanse Boris weet keer op keer hun fans op het verkeerde been te zetten. De ene keer schotelen zij hen keiharde sludge metal voor (Pink [2005]), de andere keer experimentele shoegaze (New Album [2011] ) of zelfs J-pop (Attention Please [2011]). Sinds 1998 hebben zij meer dan zeventig (!) albums op hun naam staan, uitgegeven door verschillende platenlabels. Denk aan zowel Jack White’s Third Man Records als aan Fangs Anal Satan, het label van bandlid Atsuo. Ook zijn in deze opsomming live-albums, compilaties en samenwerkingsverbanden meegenomen. Zo heeft de band werk opgenomen met Sun O))), Merzbow en Doomriders. Hun vorige uitje (NO [2020]) was voornamelijk minimalistische hardcore punk. Gaan zij op W die lijn voortzetten om het tweeluik NOW te vormen? Of gaat het ons wat anders brengen?Om direct die vraag te beantwoorden: het is een uitgebalanceerde mix van zowel dreampop als drone. Het trio, dat naast Atsuo (drums, percussion, gong, electronica, zang) bestaat uit Takeshi ((bas)gitaren en zang) en Wata (gitaren, zang) noemt deze combinatie “a continuous circle of harshness and healing.” Dat is wel een goede opsomming: de continue afwisseling van harde gitaren en zachte zang typeert het album. Op zowel ‘I Want To Go To The Side Where You Can Touch…’ en ‘You Will Know – Ohayo Version’ weten zij dat het beste te combineren.
Maar er gebeurt meer op het album. ‘Icelina’ is een langzaam opgebouwde ballade, waarbij Wata’s fluisterstem je in een andere roes brengt. Je bent geneigd te wachten op harde binnenkomende gitaren en percussie, maar als die niet komen, weet je niet wat je wel kunt verwachten. Het duurt tot het instrumentale ‘The Fallen’ waar zij hun krachten bundelen dat het tot een gewelddadige uitbarsting komt. Interessant genoeg brengt een ander instrumentaal nummer, ‘Old Projector’, weer rust. Het album sluit af met ‘Jozan’, waar zij nauwelijks hoorbaar ergens op de achtergrond spelen. Zou het trio al op weg zijn om een volgend genre uit te pluizen?
W is een goede toevoeging aan het immens uitpuilende oeuvre van Boris. De combinatie van drone en dreampop werkt heel goed voor de band die zijn publiek keer op keer weet te verrassen en te vermaken. Hoe zij dit op een podium kunnen vertolken is nog een vraag, maar op plaat klinkt het wel erg goed.
Suki Waterhouse - I Can`t Let Go “In the morning light i love like Suzi Quatro” de oren zijn dan meteen...
Silverbacks - Archive Material Silverbacks is een band uit Dublin, Ierland, die werd opgericht door de...