2021-08-25
Het Engelse duo White Flowers, bestaande uit Joey Cobb en Katie Drew, verliet ooit hun woonplaats Preston voor het bruisende Londen. Hier ontdekten zij weliswaar hun gezamenlijke liefde voor psychedelische dreampop, maar konden zij deze pas vormgeven toen zij weer terugverhuisden. Zoals Cobb het verwoordde: "There’s something uniquely bleak about the North, but in that bleakness there’s a certain beauty.” Het is dan ook geen toeval dat hun eerste album, Day By Day, in Manchester is opgenomen. Een fan die onder de indruk was van hoe het tweetal hun nummers live vertolkten, bracht hen in contact met Jez Williams, zanger/gitarist van Doves, die het album in zijn studio produceerde.Hij moest het doen met demo’s die met behulp van Garageband hun zelf gefabriceerde gitaarloops in songs omzette. Daaroverheen fluistert Drew ons teksten toe die veelal bewust onverstaanbaar worden gezongen om een mysterieuze sfeer te creëren. Zo klinkt ‘Daylight’ vrij aardig, totdat je de tekst voor ogen krijgt. Wie wordt er nog warm van “Cars drive past, blurring fast/Caught myself reflected/Oh, I'm one lost soul/Where am I going?/No one knows”? Helaas geldt hetzelfde voor de meeste nummers op dit album.
Daar komt bij dat het raamwerk van de eerste vijf nummers hetzelfde is, waardoor je heel langzaam in slaap wordt gesust. Als bij ‘Help Me Help Myself’ er even afgeweken wordt van de gitaarloops, drummachines en dromige zang, leef je weer op. Eindelijk wat anders… Gelukkig is er op het einde iets meer diversiteit. Titeltrack ‘Day By Day’ neemt je even mee in een David Lynch soundtrack met zijn eenvoudige lome bastonen. De synthpop van ‘Different Time, Different Place’ biedt een vermakelijke verademing, maar met ‘Portra’ gaan zij gestaag weer terug naar hun eigen formule - al biedt het trip-hopritme enig soelaas.
Je zou denken dat je op een debuutalbum zoveel mogelijk laat horen wat je in je mars hebt. Helaas heeft White Flowers dat niet zo begrepen. Hun eerste album is slaapverwekkend. De opleving tegen het einde is te weinig om te mogen spreken van een sprankelend debuut. Integendeel, het zal niet verbazen als je hierna weinig meer van hen zal vernemen.
Spellling - The Turning WheelChrystia Cabral neemt ons als Spellling (ja, met drie maal de letter ‘l’)...
William Doyle - Great Spans Of Muddy Time Zes jaar geleden nam William Doyle afscheid van zijn alter-ego East India...